Nieuwsflits! Nederland een stuk minder veilig!

Holland pas op! Moeders hou je dochters binnen! Ik ben teruhuuug >:D

Maar laat ik verder gaan vanaf mn vorige bericht. Na de computex en een rijstschotel was het al tijd om de bus te pakken naar het vliegvled in Taoyuan district. Bij het inchecken merkte ik pas dat ik ECHT VEEL spullen bij me had. Ook al had ik in Australie al twee pakken vol naar huis gestuurd, ik zat nog 4 kg boven de limiet van 20 kg. Gelukkig deden ze niet moeilijk en ook niet over mn handbagage die ook duidelijk te zwaar was. Prima!

De douane liet me zowaar weer door, wat een klein wonder is met m'n daypack. Die is namelijk behangen met alle souvenirs van mn trip en er hangt dus kilo's staal aan. Ik vond een gratiz internet-pc naast de gate dus wachten op het boarding signaal duurde niet lang =] Ik kwam naast een Duits echtpaar te zitten en kon dus mooi mn Duits nog even oefenen. Sauerkraut!!! Verder veel films gekeken op de inflight entertainment en weinig geslapen. Dertien uur later kwam ik vroeg in de ochtend aan op Frankfurt, jawohl! Van daar moest ik de trein pakken naar de lage landen. Ik was nog nooit in Frankfurt zelf geweest dus heb een beetje rond het station gehobbelt en ook maar een halve liter stier naar binnen gegoten. Ik voelde wel dat ik een nacht geskipt had en liep rond als een halve zombie.

In de middag vertrok ik met de InterCity Express op een directe rit Frankfurt Hbf - Utrecht CS. Ondanks de indrukwekkende 300 km/h van de ICE is het nog steeds een lange rit. Vanaf Utrecht hoefde ik niet verder te treinen want Buur had geregeld dat z'n vader me op kwam halen! Zo kon ik dus thuis tot aan de deur komen zonder dat mn ouders het wisten hehe. Ik trof mr Snabel in de stationshal en het was goed om weer eens bekenden van thuis te zien!! Onderweg naar huis heb ik me verbaasd over borden in het Nederlands, rechts in de file staande mensen en de kou! Iedereen vond het wel lekker zomerweer maar als je 30-35 graden gewend bent is het gewoon koud in Nederland!

Thuis aangekomen was ik best zenuwachtig. Zonder aankondiging binnenwandelen na 9 maanden is niet niks. Tijdens het uitladen van mijn backpack kwamen m'n oom & tante aanrijden met in de auto: moeders!!! M'n oom had me al herkend maar ma zei: Dat kan toch helemaal niet!! Pas toen ik naast de auto stond kon ze geloven dat ik weer terug was :] M'n vader stond in de tuin te kijken wat er aan de hand was en na ongeveer een halve minuut kijken wie het nou was had ie het door! :] Meteen met z'n allen een uitgebreid bakkie gedaan en ik wist gewoon niet waar ik moest beginnen met vertellen! Daarna m'n broertje verrast op het clubhuis en doorgegaan naar vrienden. Ondertussen was ik bekaf van alle indrukken. Het hielp ook wel dat ik al twee dagen aan het zeulen was met veels teveel bagage zonder te slapen. Slapen! Goed plan! Ik dacht dat ik als een blok in slaap zou vallen maar m'n hoofd zat nog barstensvol. De eerste nacht thuis... Na zo lang!

De volgende dag was m'n vader jarig en ik kon dus de hele familie verrassen! :D De volgende dagen heb ik veel vrienden en familie gezien en het duurde dan ook drie dagen voordat ik m'n tas had uitgepakt :] Ik moet wel even acclimatiseren. Het leven is zo anders dan rondtrekken met een camper! Het is heel luxe maar wel elke dag hetzelde. Wat ook heel raar is dat door de manier waarop iedereen reageert je jezelf weer precies zo gaat gedragen als voor je vertrok! Dit maakt elke persoonlijke verandering van tijdens de reis meteen ongedaan :/ En natuurlijk ontmoet ik geen backpackers meer uit alle windstreken. Maar het is goed, heel goed om iedereen weer te zien! Ondertussen ben ik nog steeds bezig om mensen op te zoeken, m'n blog af te schrijven wat je nu zit te lezen, foto's sorteren en een groot boek te maken met alle herinneringen! Als je na alle blogposts nog steeds nieuwsgierig bent kom je het boek maar een keer bekijken :]

Hiermee ben ik aan het einde gekomen van m'n blogavonturen! Een bedankje voor JOU is wel op z'n plaats, lezer! Bedankt voor het bijhouden van m'n belevenissen aan de onderkant van de wereld!

Nou alleen nog even bedenken hoe ik deze reis kan overtreffen...

:D

Taiwan Revisited

Op de terugweg naar Europa had ik weer een China Airlines tussenstop op Taipei international airport, Taiwan. Nie-Hauw! Deze keer blijf ik een week in Taiwan en ga ik de grote stad uit om met de nationale spoorwegen om het complete eiland heen te reizen.

Tijdens mn laatste daagjes in Australie had ik contact gezocht met Rice, een van de vele vrienden die ik tijdens het reizen gemaakt heb. Hij woont in Taiwan en had aangeboden dat ik de eerst nacht bij hem kon pitten. Hij vertelde me dat hij vlak bij het vliegveld woont en me wel ff op kon komen halen. Nou blijkt wel weer dat Taiwanezen een heel gastvrij volk zijn. Hij had z'n vriendin met auto gecharterd om een uur naar het vliegveld te rijden, een uur gewacht (hij wou op tijd zijn) en een uur terug gereden! Rice liet me meteen een paar lokale specialiteiten proeven; cakejes met een buitenkant van een soort rijstdeeg en groenten en vlees als vulling. Prima voer! Ik was heel blij dat ie me op kon pikken want er wordt niet veel Engels gesproken in Taiwan en m'n Chinees is niet al te best :p

Hier een feauteau van Rice tijdens mn verblijf in Adelaide.

Die avond gezellig zitten babbelen en een hostel geboekt voor de volgende nacht. Na een Taiwanees ontbijt (thnx again Rice) ben ik met mn tjokvolle 95 liter backpack achterop de scooter naar het treinstation gebracht. Na Rice uitvoerig bedankt te hebben voor de gastvrijheid ben ik op de trein naar Tainan gesprongen. Ik had ENORM veel bekijks als 2m lange westerling met een rugzak waar je makkelijk twee Taiwanezen in op kon bergen. :D Veel mensen probeerden een praatje aan te knopen in het Chinees. Vooral omdat ik iedereen in het Chinees hallo zei denk ik. Maar hoe goed je ook luistert, hoe aandachtig je het probeert te vertalen, het is ECHT onmogelijk om er ook maar iets zinnigs van te maken!! De meeste gesprekken heb ik dan ook met handen & voeten en pen & papier gevoerd. Echt leuk :D Voor de lunch had ik vor ongeveer een euro een boxed lunch in de trein. Dat is een kartonnen doos van de spoorwegen met rijst, vlees, ei, groenten en wat ongedefinieerde dingen. Ik gok een van die dingen op varkensbloed cake, vrij populair daar. De lunchbox zag er zo uit:

Tainan is de voormalige hoofdstad van Taiwan en staat bekend als 'de stad van de duizend tempels'. Ik had een studentenhostel geboekt en alleen de directeur sprak daar Engels. Als ik dus iets geregeld wilde hebben werd meteen de directeur geroepen :] Met hun hulp (6 man :p) heb ik een treinticket geregeld voor twee dagen later zodat ik op mn gemakje Tainan kon bekijken. Ik besloot mezelf een taxi te besparen en heb in een dag heel Tainan doorgelopen. Straatnaambordjes las ik door de Chinese tekens te vergelijken met die op mn stadskaart en ik kwam er prima uit. Geen probleem dat Chinees! Na een paar tempels te hebben bezocht kreeg ik een lunchtip maar onderweg naar de tempel van Confusius kwam ik een meisje tegen die me na een praatje spontaan haar lunch liet opeten. Okeeee.. D'r Engels was heel slecht maar met een beetje Engels, een heeeel klein beetje Chinees en vooral pen&papier kwamen we er wel uit. We hebben ook nog een slagwerkshow gezien van het lokale jeugdtrommelteam. Die combineerden het trommelen/drummen met peppie martial arts moves. Zag er echt cool uit! Later heb ik m'n taiwanese vriendin nog wat geholpen met Engels huiswerk maar ik wilde de rest van de stad ook nog zien. Die email ik vanuit Boskoop wel een keertje..

Tainan is een heel afwisselende stad. Dit is het straatbeeld van een gemiddelde grote straat:

Meestal zie je nog wat meer scooters. Taiwan heeft het meeste aantal scooters per hoofd van de bevolking ter wereld! En de stad Tainan is daar geen uitzondering op. Gelukkig vind je er ook andere taferelen. Het is nooit ver naar de dichtsbijzijnde tempel, welke prachtig gedetailleerd versierd zijn:

In de loop van de middag loop ik een vier verdiepingen hoge tempel binnen. Ik loop door de grote deur naar binnen en word door iedereen aangekeken. Ik ben dat ondertussen wel gewend dus maak me nergens druk om en lach vriendelijk terug. Werkt altijd positief! Een van de priesters kwam lachend naar me toe en vertelde dat ik niet door de hoofddeur in het midden moest lopen maar door een van de zijdeurtjes. De grote deur is bedoeld voor de god van de tempel! Ja dat weet ik natuurlijk niet. Dat kon die wel begrijpen en hij kon er best om lachen. Ik denk: laat ik eens respect tonen voor hun, dus ik loop de tempel uit en loop weer naar binnen richting de trap aan de linkerkant. Ondertussen had ik de aandacht van de hele tempel (het was best druk) en iedereen vond het wel mooi geloof ik. Nou bleek dus dat je altijd omhoog moet gaan met de trap aan de rechterkant en naar beneden met de trap aan de linkerkant. Weer wat geleerd :p Nou, ik heb dus op mn gemakje de beelden bekeken op elke verdieping en iedereen vond t blijkbaar wel gaaf om een westerling daar te hebben. Ik kwam weer beneden aan en werd door de lokale opperpriester uitgenodigd voor een bakkie thee. Hij kon goed Engels en speelde tolk voor iedereen die wat aan me wilde vragen. Alle mensen aan de theetafel hadden wel wat te melden en ondertussen werd ik volgestopt met annanas, appel & perzik en ze bleven ook maar thee bijschenken. Die thee was speciaal voor de tempel geplukt en geimporteerd uit mainland China. Op een gegeven moment vragen ze of ik 'Chong-Sú', dragon rice al geprobeerd heb. Nou nog nooit van gehoord dus het werd meteen voor me gehaald :p Het is een soort plakkerige rijst gevuld met vlees & groenten, ingewikkeld in een bananenblad. Het is een standaard 'meeneemlunch' een soort fast-food versie van rijst :D Bij elkaar heb ik zeker twee uur zitten praten met de priester en alle geinteresseerden. Over taal, cultuur, de verschillen tussen Taiwan & Nederland, m'n reis en nog veel meer. Zoiets kan je niet in een tour boeken. Maar er was nog meer van Tainan te zien en het begon te schemeren dus ik vertrok weer!

Wist je dat Taiwan ooit van Nederland is geweest? Jaja in de gloriedagen van de VOC probeerde Nederland de halve wereld te koloniseren. In de 17e eeuw heeft Nederland 'la isla Formosa' (nu dus Taiwan) bijna 40 jaar onder controle gehad. Er staan nog steeds oude forten en ik ben bij een van die ruïnes geweest. Ondertussen kreeg ik al een paar keer bericht van beneden dat het nou toch echt wel voedertijd was! Via Tainan park ben ik teruggelopen naar de binnenstad en aan de praat geraakt met een Amerikaanse ecologiestudente. Die was al een week in de stad en had ongeveer de helft gezien van wat ik in een dag heb gedaan haha. Maar ik had mooi iemand om mee te eten en na het eten heeft ze me een van Azië's vreemdste specialiteiten laten proeven: Bubble milk tea! Ik kreeg dus een vreemd drankje met een ONWIJS dik rietje. Na m'n eerste slokje wist ik niet meer hoe ik het had, er kwamen dingetjes door mn rietje omhoog! Onderin je bubble milk tea zitten halfzachte balletjes die je dus meezuigt met drinken en die moet je dan nog even wegkauwen :p Na ongeveer een halve beker was ik er pas aan gewend maar ondertussen is het een van mn favoriete drankjes. En hoe ziet dat eruit? zo dus:


Terug in het hotel heb ik nog even door de 120 kanalen gezapt en heb de volgende morgen heel, heeel vroeg de trein gepakt naar m'n volgende bestemming: Hualien! Met de trein ben ik door de bergen langs de zuidpunt van het eiland en omhoog langs de oostkust gereist. De reden dat ik naar Hualien ging was dat ik het als uitvalsbasis wilde gebruiken om Taroko gorge te zien! Dit nationale park is de nummer één natuurlijke attractie op Taiwan. Het is een supersteil en smal ravijn dat is uitgesleten in de marmerrotsen. Dat het steil is blijkt wel uit de hoogteverschillen: Het nationale park loopt van zeeniveau tot 3700m! Maar de ingang lag nog ongeveer 30 km van Hualien dus wat doe je dan... Je huurt een motorscooter! Tegen alle advies van Rice in heb ik een motorscooter gehuurd. Rijbewijs heb ik geeneens nodig gehad. Gelukkig maar, want die heb ik niet! :p Het werd me afgeraden te scooteren omdat het verkeer in Taiwan een dikke chaos is! Ze hebben de meeste scooters per hoofd van de bevolking en dat is wel te merken op straat. Scooters hebben het recht om vrijwel overal op de weg te rijden. Spookrijden mag ook, als je maar een beetje aan de kant blijft. Verder geldt de regel: wat achter je rijd, daar ben je voorbij en dat kan je dus niet zien! En als je denkt dat het bijna groen wordt kan je alvast beginnen te rijden, da's makkelijk. Desondanks rijd niemand hard en heb ik niet veel ongelukken gezien. Als je 'go with the flow' aanhoud en geen plotselinge bewegingen maakt dan is het prima te doen. Daar ging ik dus: Op weg naar Taroko! Een scooter is echt de beste manier om Taiwan te zien. Zoveel vrijheid! En goedkoop ook met €11,- per 24h.

Bij Taroko gorge zijn de wegen smaller en als je de gorge in rijdt ga je meteen al door een stuk of drie uitgehakte tunnels. Alle wegen zijn uit de rots gehakt want er zit niks tussen de rivier en de ruim 1000m hoge rotswanden. Kijk maar:

Hier een kiekje van m'n stalen ros:


Deze dappere scooter heeft me ver de kloof ingevoerd en ik heb nog een daywalk gedaan waarbij je een zaklamp moet meebrengen omdat je door zoveel tunnels moet lopen! Al met al een geslaagde dag, ook al was ik op de terugweg ZEIKnat geregend. Dat kan dus overal :p

M'n volgende treinticket heb ik zelf geboekt, dat ging ondertussen wel. Ik heb de trein terug naar de hoofdstad Taipei gepakt. Daar wilde ik ook nog een paar dagen doorbrengen vanwege de Computex! Computex is 's wereld één na grootste computerexpo waar Taiwanese electronicaproducenten hun nieuwste snufjes demonstreren in de hoop westerse bedrijven te interesseren. Door een enorme kater (thnx Lodewijk) heb ik de beurs in één dag gedaan in plaats van twee dagen. Ik kon gewoon naar binnen sneaken met een verzonnen businesskaartje dat ik een dag eerder heb laten drukken :] Ik zal jullie niet vervelen met alle technische snufjes die ik gespot heb maar ik voelde me net een kind in een snoepwinkel :D

'All good things come to an end' en ik voelde het einde van m'n reis nu wel HEEL dichtbij komen. Omdat ik toch een beetje aan het vooruitdenken was wilde ik steeds meer en meer alle thuisblijvers zien. Ironisch genoeg had ik aan het eind van m'n reis, in de laatste dag, heimwee!!! En niemand thuis die wist dat ik er aan kwam! Ook al weet ik m'n thuiskomstdatum al 3 maanden, ik heb het angsvallig geheim gehouden en Buur & Boeters hebben het ook prima weten te verbergen. Thumbs up guys ;)

Volgende post: de terugkomst!!

Belevenissen in de ´top-end´

Zoals ik in m´n laatste post al zei: Wendy is toe aan een nieuwe date! Ze is op jacht, voor iedereen te proberen en heel Darwin weet haar prijs. De slet! Voordat we d´r verkopen moest ze eerst uitgebreid in bad. So take it to the carwash baby! We hebben geveegd, gezogen, gezeemd, geschrobt & gepoetst. Wat zag ze er weer jong uit! Nou moeten er wel mensen geinteresseerd zijn! Ook heb ik al m´n eigen spullen uit alle uithoeken opgezocht en bij elkaar gestopt. Ik had ZO veel meuk dat ik eerst twee pakketten naar huis heb gestuurd en toen had ik alsnog een backpack van 24 kilo en een daypack van ongeveer zeven! :p

TE VEEL MEUK!


Helaas waren er kapers op de kust. De markt in Darwin werd overspoeld met backpackerauto´s! Da´s natuurlijk nooit gunstig als je moet verkopen. Affijn, ik had nog een weekje in Darwin om d´r te verkopen en ik hoopte dat het wel beter zou worden. Claudia moest echter die avond haar vlucht naar Perth pakken en 2 dagen later haar vlucht naar Bali. :( Daar zag ik dus echt wel tegenop. Maar eerst maar eens een uitgebreide internetsessie gehouden. Daar was ik wel aan toe na zoveel kilometers broadbandloze outback! Voor de nacht had ik een hostel geboekt want dat was nog goedkoper dan een camping 10 km uit het centrum! En ik kon Wendy (met advertenties) nog voor de deur kwijt ook :D We kregen nog een gratis maaltijd op de koop toe en na een biertje was het tijd om naar het vliegveld te gaan :( Claudia´s laatste ritje in Wendy! Het afscheid nemen was niet leuk maar gelukkig hebben we beloofd om bij elkaar op bezoek te gaan..



De volgende dag had ik gelukkig al wat nieuwe vrienden gemaakt in het YHA hostel en totaal willekeurig kwam ik op straat christina tegen, een meisje waar ik een maand mee in Berri Backpackers heb gezeten! Het was voor ons allebei leuk om een bekend gezicht te zien en de opvolgende dagen hebben we wendy-promotieacties gecombineerd met leuke dingen doen! We hebben the word on the streets gebracht in alle suburbs zodat heel Darwin er van weet.

Darwin heeft een paar prachtige stranden maar die waren officieel nog gesloten voor zwemmers vanwege de dodelijke box jellyfish. En natuurlijk vanwege de haaien en saltwater crocs maar goed die kunnen je altijd grijpen. De box jellyfish zitten er vooral veel als het water boven de 27 graden is. Ik hoorde van de strandwacht dat het water rond de 24 graden is en dan neemt de populatie snel af. Onofficieel gaf hij me dus groen licht om te zwemmen! Yay! Ik was er samen met Christina en Wouter, een totaal geflipte Amsterdammer. Na een half uurtje bakken wordt het wel een heel zweterig verhaal dus tijd om af te koelen! Na een frisse duik en alle ledematen nog intact hebben we de laatste zon gepakt en samen met 3000 andere levensgenieters een prachtige zonsondergang bekeken. Feauteaux volgen nog. (Kom op Christina!) Vlak bij het strand is er 2x per week een enorme sunset market met alle soorten eten die je je kan bedenken en ook een tropische/exotische markt. Daar hebben we de rest van de avond wel rond kunnen snuffelen en het was het eind van een errug chill dagje. Hier een schaamteloos van het internet geripte foto voor een sfeerimpressie:


De dag erna overal de prijs voor wendy verlaagd en ´s middags naar het Darwin museum geweest. Maar ik zat nog wel met Wendy in mn maag. Er kwamen maar geen geinteresseerden ook al bleef ik de prijs omlaag gooien. Op een gegeven moment had ik een groep taiwanezen serieus geinteresseerd maar hun uiteindelijke bod was te laag. Ik weet dat het een gok was om te weigeren want ik had nog maar 2 dagen over om Wendy kwijt te raken. Eigenlijk begon op mn laatste avond het balletje pas echt te rollen. Ik had 2 bieders met een serieus bod en later een echtpaar uit Melbourne die ook echt geinteresseerd waren. Ik heb ze allemaal tegen elkaar op laten bieden en het paartje uit Melbourne kwam met het hoogste bod. Ik heb er nog steeds veel geld op verloren maar als je het vergelijkt met busreizen en elke nacht in een hostel dan zijn we met Wendy alsnog veel goedkoper uit gekomen!!

Het paartje uit Melbourne waren superaardige mensen dus ik hoop dat ze nog veel plezier hebben met Wendy! En ze houden de naam aan! :D Nadat de deal gesloten was hebben we er eerst eens een paar biertjes op gedronken. Op de avond dat ik naar het vliegveld moest heb ik zelfs in hun hotel nog een paar biertjes gedaan en ze hebben me op het vliegveld afgezet :) Dat was dan mn laatste ritje in Wendy...

What´s next? M´n vlucht van Australie naar Europa is vanuit Sydney en heeft een stopover in Taiwan. De stopover van een paar uur heb ik verlengd naar een week en ik was vast van plan om taiwan rond te reizen in een week tijd! Tot in de een-na-laatste avond in Darwin had ik nog geen idee van de bezienswaardigheden in Taiwan. Gelukkig raakte ik in het YHA hostel aan de praat met een hele aziatische gang en die bleken ALLEMAAL uit Taiwan te komen! :D Superenthausiast dat ik naar Taiwan ging begonnen ze me al de mooie plekken en lokale specialiteiten op het eiland te vertellen. Uiteindelijk had ik twee plaatsen uitgekozen die ik wilde zien en een heel reisschema in het half-Engels half-Mandarijn op een kladje papier :p Ik had nog een troef achter de hand. Tijdens m´n verblijf in Adelaide ben ik bevriend geraakt met nog een Taiwanese dude die het liefst ´Rice´ genoemd wordt. Klinkt misschien wel stoer in het Mandarijn :p Maar daarover later meer.

Ik was erg blij dat alles op tijd rond was gekomen en ging op naar Sydney! Aldaar had ik nog twee dagen om dingen te regelen voor mn vertrek en voor te bereiden voor Taiwan. In Sydney verbleef ik op een oude bekende plek: The Asylum in Kings Cross! Ik kon ook mooi nog even gedag zeggen tegen mn oud-collega´s in the world bar! Iedereen kende me nog en het was superleuk om ze weer ff te spreken. Ow ja, en ik hoefde me geen zorgen te maken over de bierprijs ;)

Na het opzeggen van mn bankaccount en het nodige papierwerk was het tijd om de Ozzie dollars om te wisselen naar klinkende euries en een voorraadje New Taiwanese dollars (NT$). Met een beetje onderhandelen blijkt dat die wisselkoersen een stuk flexibeler zijn als je denkt! Ga altijd even rondshoppen als je een redelijk bedrag in te wisselen hebt! Tijdens m´n verblijf in Sydney kwam ik erachter dat de 2008 world press photo exhibition in de NSW State Library was! Entree was gratiz dus dat ging Robbert wel ff uitchecken. Ik moet zeggen: zeer indrukwekkend! Je wordt er niet vrolijk van maar de beelden en hun verhalen raken je echt.


Dat was het dan! Goodbye Australie! Cya later, Tzai-Chien, au revoir, sayonara, bis später! Want ik kom terug, ik kom terug. Ooit ga ik de westkust nog eens uitgebreid doen! :D

Maar mn reis is nog niet voorbij; nog een spannend weekje reizen in een land waar je niet zo ver komt met de Engelse taal. Haal het handen- en voetenwerk maar uit de kast om te communiceren :D

Lees het later, hier op mn blog!

Kakadu maar mee!

Kakadu NP is het bekendste National Park van heel Australie. In de wet season stroomt het onder en in de dry season droogt het langzaam op tot alleen de grootste rivieren overblijven. Hierdoor worden de wegen in de wet season gewoon weggespoeld en moet je een 4x4 hebben om van de highway af te gaan. Gelukkig zitten de hoofdattracties gewoon langs de highway en zijn Wendy-accessible! Op weg naar Kakadu NP sliepen we bij het ´Window on the wetlands´ visitor centre. Een prachtig gebied met een klein probleempje. 38 miljard kleine probleempjes eigenlijk; Mozzies!!! Australische terrormuggen die ons op begonnen te vreten zo gauw als we aankwamen. We hebben de tent in 2,5 minuut opgezet en na een half uurtje rondmeppen was de binnenkant mugvrij verklaard. Dachten we..

De volgende dag al krabbend opgestaan en dat zou de rest van de dag wel zo blijven! Gelukkig had ik een cool ochtendprogramma: de Jumping croc cruises!

Krokodillen zijn zo´n beetje de enige beesten in Oz die ik nog niet in het wild gezien had. Met de cruise ga je de Mary river op en hengelen ze met een paar varkenspoten boven het water. Ik heb het nooit geweten maar crocs kennen een truukje om vogels uit laaghangende takken te snaaien: Ze zetten zich af in een grote zwembeweging met poten en staart en ze zijn zo sterk dat ze meters het water uit komen springen! Als ze dan iets vastgrijpen krijg je het dus nooit meer terug. De touroperators kenden bijna alle crocs omdat ze een territorium van zo´n 100m rivierbedding hebben. Er zitten er dus veeeel :p Je zal wel doorhebben dat Robbertje zich prima vermaakt heeft :)

Kakadu is uiteraard uitstekend voor een paar goeie bushwalks. Het heeft vijf totaal verschillende soorten habitats dus de walks zijn erg gevarieerd. Het Bowali visitor centre is ook een aanrader. Supermooie display van de cultuur en het hele reilen & zeilen in Kakadu. Over cultuur gesproken: Het NP heeft ook de grootste, meest uitgebreide rock art sites van Australie. De mooiste hiervan is Ubir met verhalen over de regenboogserpent en deze shelter kan je aan het eind van de dag beklimmen voor een spectaculaire zonsondergang:

Vlakbij zat een camping dus we hoefden niet in het donker te rijden maar ook deze nacht zijn we niet gespaard door de mozzies. De volgende ochtend was het muggennet van de tent gewoon waterdicht geworden door de dikke laag mozzies! Maarrr we hadden een achtpotige vriend die een goed maaltje bij elkaar gesprokkeld had op de tent! Hij heeft minimaal 24 muggen naar binnen gewerkt (jaja dat is geteld) Hier een size comparison met ehhh, mijn tong :D

We hebben hem lekker laten zitten want na Kakadu is alles wat muggen eet mijn vriend! In de zon is het minder erg dus overdag geen last van de mozzies. Er was een Nourlagie bushwalk door een rotsomgeving die we wilden doen. Het leek een beetje op de pannenkoekrotsen van punakaiki in NZ. Aldaar hebben we deze persfoto geschoten van ´Indiana Geers and the kingdom of the crystal beerjug´ :

Uiteraard is er weer een gallery voor iedereen die meer wil zien! Je ziet bijvoorbeeld dat de bomen langs het wandelpad nog gewoon in de hens staan van het patchburning. Een bezoek aan Kakadu is niet compleet zonder een Billabong walk! Een billabong is een meertje dat gedurende de dry season steeds kleiner wordt. Halverwege bleek onze billabong nog heel ver buiten zijn oevers getreden en we moesten VLAK langs het water om de tocht te doen. Geen pretje als je de dag ervoor crocs 2m hoog uit het water hebt zien komen! Maar we hebben het overleefd dus no worries! Na een kleine stop in een van de vistor centres hebben we heel Kakadu al gezien! Dat ging sneller als ik dacht!

Nou, op naar Darwin en kijken hoe de vrijgezellenmarkt voor Wendy is!!

Exploring Lichfield NP

De Stuart highway bracht ons van Katherine noordwaarts richting Darwin en een scenic detour leidde ons langs deze peppie waterval:

De route leidde ons ook dwars door een bosbrand!! Het begon met rook in de verte, rook die dichterbij kwam tot enorme vlammen vlak langs de weg! En geen brandweer of ranger te bekennen! Geen paniek, ze passen een tactiek toe genaamd 'patch burning'. Voordat er te veel droog plantenmateriaal opbouwt steken ze de fik er in zodat het droge gras/bladeren etc opbrand en de bomen overleven. De bomen zijn zo specifiek geevolueerd dat ze dit soort snelle bosbranden zonder problemen overleven. Deze techniek wordt in de hele top end door aboriginals en bushrangers gebruikt. Voor meer feauteaux, kijk in de Lichfield gallery.

Lichfield National Park ligt een paar honderd km onder Darwin en is veel kleiner dan het wereldberoemde Kakadu NP. Het heeft echter een enorm voordeel: Alles is bereikbaar via geasfalteerde wegen! Je hebt geen dikke 4WD nodig om bij de belangrijkste locaties te komen. In Katherine hadden we inkopen gedaan dus we waren voledig bevoorraad voor een paar dagen zonder beschaving. De eerste stop in het park zijn de termite mounds. Termietenheuvels komen in alle soorten en maten. Recordhouders zijn de cathedral termites die nesten van meer dan 6m hoog bouwen:
Een behoorlijke klus voor beestjes van een halve centimeter! Verder zagen we ook de magnetic termite mounds, deze plaatvormige termietenheuvels zijn precies in een noord-zuidlijn gebouwd om 's ochtends en 's avonds de zon te vangen en op het heetst van de dag zo min mogelijk zon te krijgen. Over zon gesproken, het was flink warm! Tijd voor een duik in de Buley rockholes, een verzameling natuurlijke zwembaden die verbonden zijn met watervallen. Zeg maar een open-air Tropicana :] Dat is natuurlijk helemaal da bomb voor Robbertje dus we zijn hier gebleven tot etenstijd. 300 m verderop was onze camping waar we een uitgebreide BBQ hielden en in Wendy kropen.

De hele volgende dag hebben we gevuld met door het park crossen, bushwalken, met een stel hippies kletsen (echte! uit Nimbin!) en weer zwemmen. Deze keer in de Florence falls en je kon gewoon onder de waterval door zwemmen! En als je een beetje je best deed bleef je nog boven water ook :] Aan het eind van de dag kruiste deze Australische terrorwalibi ons pad:

Lichfield is echt een superlocatie om een paar dagen door te brengen. Zou een mooie zomerkamplocatie zijn haha. 's avonds m'n draadzaag uit het vet gehaald en weer een kampvuurtje gemaakt.

Het plan was nu om naar Darwin te rijden, een dikke internetsessie te houden en een advertentie maken om Wendy te verkopen en die overal ophangen. Hier waren we wel even zoet mee.(robbert + claudia + internet = minimaal een paar uur) Daarna inkopen gedaan en op naar Kakadu! Na Kakadu komen we weer terug naar Darwin, maar daarover volgende keer meer :]

Stay tuned...

Knikkeren met de duivel

Noordwaarts! Recht zo die gaat voor de volgende 1500 km! Met zo'n afstand moet je dus de broodnodige brakes namen en dan kom je in dit soort leuke plaatsjes uit:
Wycliff Well heeft het hoogste aantal UFO waarnemingen van Australie en er zijn mappen vol waarnemingen en krantenartikelen die dit bewijzen. Even boven Wycliff Well ligt de leukste speeltuin op de route: The Devils Marbles national park! In tegenstelling tot Uluru & the Olga's mag je hier WEL overal op klimmen. Yay! De Devils marbles zijn rond afgesleten granietblokken van maatje strandbal tot maatje ehh huize Geers :p Dit levert natuurlijk leuke kiekjes op:

Anders breek je zo'n ding ff in tweeen!
Robbert powerrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Meer standjes vind je alhier.Na het broodnodige klim- en klauterwerk hebben we onze lunch gedeeld met de mieren. Wist je dat mieren een broodkruimel terugbrengen naar hun nest maar een druppel jam direct opeten? Nee he? Weer wat geleerd! 's Avonds zouden we een kampeerplek hebben met kampvuurkookplek en de scout in me schreeuwde om een vuurtje. Dat werd dus koken op houtvuur. Claudia kreeg spontaan inspiratie om een brood te brouwen en begon onderweg aan het deeg:

Je moet toch wat leuks doen op je 1500 km highway :D Het koken ging prima en het brood resulteerde in een soort zoet krentebrood. Best te pruimen dus! De volgende dag was weer een lange rijdag en bij de volgende pispauze ging het goed mis. Na een luide 'POP' gevolgd door hard gesis vroegen we ons af of Wendy problemen had met haar spijsvertering. Niets bleek minder waar; de koelvloeistof kwam er bij liters uit zetten! Na een afkoelsessie maar even een kijkje genomen van d'r onderkant en ze bleek ergens in de motor een klein gaatje te hebben. We hebben haar opgevuld en zijn l-a-n-g-z-a-a-m naar de eerstvolgende roadhouse gereden met een afkoelstop elke 15km of als de tempmeter stijgerde. Bij het roadhouse hadden ze een brug die ik voor $10 kon gebruiken en de lokale mechanic wist me te vertellen dat Wendy een gaatje had in d'r 'Walesh Plug' We hebben het geprobeerd op te vullen met het sterkste spul dattie had maar dat werkte niet. We zijn in de nacht doorgereden richting Katherine omdat het koeler was. Onderweg kwamen we langs de Mataranka hot springs en we konden wel een bad gebruiken na zoveel outback! Het is moeilijk te beschrijven hoe geweldig het is om het volgende beeld te zien na 2500 km woestijn & scrubland:

Het water is het hele jaar rond zo'n 31 graden en komt uit de poreuze zandsteenlaag naar boven. Het is dus gefilterd en superhelder. We hebben heerlijk gerelaxt in deze oase en genoten van zoveel water aan de oppervlakte. Even verderop bleek een tweede hot spring te zijn waar nog veel meer water uit de rots kwam. Het bleek een moerasachtige omgeving, behalve op de plaats waar het water uit de bodem kwam. Daar was het superhelder water en je kon deze stroom zo'n 150m volgen. Het was dezelfde temperatuur en omdat het zo helder was hadden we onze snorkelgear maar eens tevoorschijn gehaald om wat snapper-schildpadden te spotten! We hebben hier de rest van de dag zoet gemaakt en zijn 'snachts doorgereden tot vlak voor Katherine. Katherine is de eerstvolgende grote plaats langs de Stuart highway. Hier zijn we naar een mechanic gegaan maar het vervangen van die Welsh plugs was te duur. Ik ben naar de grootste DHZ-autotoko gereden en heb de sterkste temperatuurbestendige metaalhechtende tweecomponenten epoxymetaalhars gehaald! Na wat schoonmaakwerk konden we de epoxy aanbrengen met een van Claudia's injectienaalden. Gelukkig ben ik niet de enige die een tas vol random crap bij zich heeft!!! :D Onze reparatie werkte prima en we konden op weg naar Lichfield National Park!

Volgende keer meer... ;]

Alice, Alice, who the f*ck is Alice!?!?

Alice Springs dus! Niet genaamd naar een springend meisje maar naar een waterpoel in de kurkdroge rivier. Ik was er in een hele droge tijd dus van de waterpoel was niks te bekennen. De rivier stroomt zo eens in de twee jaar als het echt echt hard regent. Alice is een redelijk grote stad en omdat Wendy al een tijdje mank liep (op 3 poten) heb ik daar eens naar gekeken. Het bleek een los draadje te zijn van het injectiesysteem en dat was zo gefixt bij de lokale wrecker. De bar 'Bojangles' midden in Alice was ons al een paar keer aangeraden dus tijd om weer eens een biertje te pakken. Lang geleden! Bojangles is een dikke cowboybar afgeladen met overblijfselen uit de pionierstijd. Je kan het zo gek niet bedenken of het hangt daar aan muur cq plafond. Er was een levensgroot terrarium met drie robbert-sized slangen en er was een heel stuk bar dedicated to 'Ned Kelly'. Deze crimineel heeft heel wat op zn geweten waaronder een drievoudige moord op de lokale politie maar heeft het toch tot ware volksheld geschopt. Dat kan ook alleen maar in Australie... Nog vreemder is dat z'n harnas nu gebruikt wordt als pinda-automaat (Ned Kelly's Nuts):


Alice Springs is de perfecte uitvalsbasis om de Macdonell ranges te verkennen. Deze bergketen loopt Oost-West door Alice Springs heen en vormt een gigantische natuurlijke barierre met hier en daar een uitgesleten opening. Onze eerste stop was de Ochre Pits. De aboriginals gebruiken Ochre om zichzelf en de rotsen te beschilderen, als medicijn en in verschillende rituelen. In de Ochre pits komt deze zachte steensoort aan de oppervlakte in een uitgebreide kleurenwaaier. Het voelt aan als een soort klei en je kan er inderdaad goed mee verven :]

Aan het eind van de snelweg door de Macdonell ranges ligt een grote waterpoel in een wederom droge rivierbedding. Hier stond een pittige bushwalk op het programma en na flink wat stijgen kwamen we uit op een klif met uitzicht op een enorme vallei aan alle kanten ingesloten door bergen. Tsjek het uitzicht in de gallery! We liepen door de vallei naar beneden en uit de vallei door de rivierbedding. Je raad het al: ook deze was droog! Op een paar waterpoelen na en daar heb je dus de meeste kans om beesjes te spotten:

Tijd om weer te vertrekken!! Op naar het zonnige Noorden, op naar de top end, op de lange weg naar Darwin!

Cheers