Holland pas op! Moeders hou je dochters binnen! Ik ben teruhuuug >:D
Maar laat ik verder gaan vanaf mn vorige bericht. Na de computex en een rijstschotel was het al tijd om de bus te pakken naar het vliegvled in Taoyuan district. Bij het inchecken merkte ik pas dat ik ECHT VEEL spullen bij me had. Ook al had ik in Australie al twee pakken vol naar huis gestuurd, ik zat nog 4 kg boven de limiet van 20 kg. Gelukkig deden ze niet moeilijk en ook niet over mn handbagage die ook duidelijk te zwaar was. Prima!
De douane liet me zowaar weer door, wat een klein wonder is met m'n daypack. Die is namelijk behangen met alle souvenirs van mn trip en er hangt dus kilo's staal aan. Ik vond een gratiz internet-pc naast de gate dus wachten op het boarding signaal duurde niet lang =] Ik kwam naast een Duits echtpaar te zitten en kon dus mooi mn Duits nog even oefenen. Sauerkraut!!! Verder veel films gekeken op de inflight entertainment en weinig geslapen. Dertien uur later kwam ik vroeg in de ochtend aan op Frankfurt, jawohl! Van daar moest ik de trein pakken naar de lage landen. Ik was nog nooit in Frankfurt zelf geweest dus heb een beetje rond het station gehobbelt en ook maar een halve liter stier naar binnen gegoten. Ik voelde wel dat ik een nacht geskipt had en liep rond als een halve zombie.
In de middag vertrok ik met de InterCity Express op een directe rit Frankfurt Hbf - Utrecht CS. Ondanks de indrukwekkende 300 km/h van de ICE is het nog steeds een lange rit. Vanaf Utrecht hoefde ik niet verder te treinen want Buur had geregeld dat z'n vader me op kwam halen! Zo kon ik dus thuis tot aan de deur komen zonder dat mn ouders het wisten hehe. Ik trof mr Snabel in de stationshal en het was goed om weer eens bekenden van thuis te zien!! Onderweg naar huis heb ik me verbaasd over borden in het Nederlands, rechts in de file staande mensen en de kou! Iedereen vond het wel lekker zomerweer maar als je 30-35 graden gewend bent is het gewoon koud in Nederland!
Thuis aangekomen was ik best zenuwachtig. Zonder aankondiging binnenwandelen na 9 maanden is niet niks. Tijdens het uitladen van mijn backpack kwamen m'n oom & tante aanrijden met in de auto: moeders!!! M'n oom had me al herkend maar ma zei: Dat kan toch helemaal niet!! Pas toen ik naast de auto stond kon ze geloven dat ik weer terug was :] M'n vader stond in de tuin te kijken wat er aan de hand was en na ongeveer een halve minuut kijken wie het nou was had ie het door! :] Meteen met z'n allen een uitgebreid bakkie gedaan en ik wist gewoon niet waar ik moest beginnen met vertellen! Daarna m'n broertje verrast op het clubhuis en doorgegaan naar vrienden. Ondertussen was ik bekaf van alle indrukken. Het hielp ook wel dat ik al twee dagen aan het zeulen was met veels teveel bagage zonder te slapen. Slapen! Goed plan! Ik dacht dat ik als een blok in slaap zou vallen maar m'n hoofd zat nog barstensvol. De eerste nacht thuis... Na zo lang!
De volgende dag was m'n vader jarig en ik kon dus de hele familie verrassen! :D De volgende dagen heb ik veel vrienden en familie gezien en het duurde dan ook drie dagen voordat ik m'n tas had uitgepakt :] Ik moet wel even acclimatiseren. Het leven is zo anders dan rondtrekken met een camper! Het is heel luxe maar wel elke dag hetzelde. Wat ook heel raar is dat door de manier waarop iedereen reageert je jezelf weer precies zo gaat gedragen als voor je vertrok! Dit maakt elke persoonlijke verandering van tijdens de reis meteen ongedaan :/ En natuurlijk ontmoet ik geen backpackers meer uit alle windstreken. Maar het is goed, heel goed om iedereen weer te zien! Ondertussen ben ik nog steeds bezig om mensen op te zoeken, m'n blog af te schrijven wat je nu zit te lezen, foto's sorteren en een groot boek te maken met alle herinneringen! Als je na alle blogposts nog steeds nieuwsgierig bent kom je het boek maar een keer bekijken :]
Hiermee ben ik aan het einde gekomen van m'n blogavonturen! Een bedankje voor JOU is wel op z'n plaats, lezer! Bedankt voor het bijhouden van m'n belevenissen aan de onderkant van de wereld!
Nou alleen nog even bedenken hoe ik deze reis kan overtreffen...
:D
vrijdag 13 juni 2008
maandag 9 juni 2008
Taiwan Revisited
Op de terugweg naar Europa had ik weer een China Airlines tussenstop op Taipei international airport, Taiwan. Nie-Hauw! Deze keer blijf ik een week in Taiwan en ga ik de grote stad uit om met de nationale spoorwegen om het complete eiland heen te reizen.
Tijdens mn laatste daagjes in Australie had ik contact gezocht met Rice, een van de vele vrienden die ik tijdens het reizen gemaakt heb. Hij woont in Taiwan en had aangeboden dat ik de eerst nacht bij hem kon pitten. Hij vertelde me dat hij vlak bij het vliegveld woont en me wel ff op kon komen halen. Nou blijkt wel weer dat Taiwanezen een heel gastvrij volk zijn. Hij had z'n vriendin met auto gecharterd om een uur naar het vliegveld te rijden, een uur gewacht (hij wou op tijd zijn) en een uur terug gereden! Rice liet me meteen een paar lokale specialiteiten proeven; cakejes met een buitenkant van een soort rijstdeeg en groenten en vlees als vulling. Prima voer! Ik was heel blij dat ie me op kon pikken want er wordt niet veel Engels gesproken in Taiwan en m'n Chinees is niet al te best :p
Hier een feauteau van Rice tijdens mn verblijf in Adelaide.
Die avond gezellig zitten babbelen en een hostel geboekt voor de volgende nacht. Na een Taiwanees ontbijt (thnx again Rice) ben ik met mn tjokvolle 95 liter backpack achterop de scooter naar het treinstation gebracht. Na Rice uitvoerig bedankt te hebben voor de gastvrijheid ben ik op de trein naar Tainan gesprongen. Ik had ENORM veel bekijks als 2m lange westerling met een rugzak waar je makkelijk twee Taiwanezen in op kon bergen. :D Veel mensen probeerden een praatje aan te knopen in het Chinees. Vooral omdat ik iedereen in het Chinees hallo zei denk ik. Maar hoe goed je ook luistert, hoe aandachtig je het probeert te vertalen, het is ECHT onmogelijk om er ook maar iets zinnigs van te maken!! De meeste gesprekken heb ik dan ook met handen & voeten en pen & papier gevoerd. Echt leuk :D Voor de lunch had ik vor ongeveer een euro een boxed lunch in de trein. Dat is een kartonnen doos van de spoorwegen met rijst, vlees, ei, groenten en wat ongedefinieerde dingen. Ik gok een van die dingen op varkensbloed cake, vrij populair daar. De lunchbox zag er zo uit:
Wist je dat Taiwan ooit van Nederland is geweest? Jaja in de gloriedagen van de VOC probeerde Nederland de halve wereld te koloniseren. In de 17e eeuw heeft Nederland 'la isla Formosa' (nu dus Taiwan) bijna 40 jaar onder controle gehad. Er staan nog steeds oude forten en ik ben bij een van die ruïnes geweest. Ondertussen kreeg ik al een paar keer bericht van beneden dat het nou toch echt wel voedertijd was! Via Tainan park ben ik teruggelopen naar de binnenstad en aan de praat geraakt met een Amerikaanse ecologiestudente. Die was al een week in de stad en had ongeveer de helft gezien van wat ik in een dag heb gedaan haha. Maar ik had mooi iemand om mee te eten en na het eten heeft ze me een van Azië's vreemdste specialiteiten laten proeven: Bubble milk tea! Ik kreeg dus een vreemd drankje met een ONWIJS dik rietje. Na m'n eerste slokje wist ik niet meer hoe ik het had, er kwamen dingetjes door mn rietje omhoog! Onderin je bubble milk tea zitten halfzachte balletjes die je dus meezuigt met drinken en die moet je dan nog even wegkauwen :p Na ongeveer een halve beker was ik er pas aan gewend maar ondertussen is het een van mn favoriete drankjes. En hoe ziet dat eruit? zo dus:
Terug in het hotel heb ik nog even door de 120 kanalen gezapt en heb de volgende morgen heel, heeel vroeg de trein gepakt naar m'n volgende bestemming: Hualien! Met de trein ben ik door de bergen langs de zuidpunt van het eiland en omhoog langs de oostkust gereist. De reden dat ik naar Hualien ging was dat ik het als uitvalsbasis wilde gebruiken om Taroko gorge te zien! Dit nationale park is de nummer één natuurlijke attractie op Taiwan. Het is een supersteil en smal ravijn dat is uitgesleten in de marmerrotsen. Dat het steil is blijkt wel uit de hoogteverschillen: Het nationale park loopt van zeeniveau tot 3700m! Maar de ingang lag nog ongeveer 30 km van Hualien dus wat doe je dan... Je huurt een motorscooter! Tegen alle advies van Rice in heb ik een motorscooter gehuurd. Rijbewijs heb ik geeneens nodig gehad. Gelukkig maar, want die heb ik niet! :p Het werd me afgeraden te scooteren omdat het verkeer in Taiwan een dikke chaos is! Ze hebben de meeste scooters per hoofd van de bevolking en dat is wel te merken op straat. Scooters hebben het recht om vrijwel overal op de weg te rijden. Spookrijden mag ook, als je maar een beetje aan de kant blijft. Verder geldt de regel: wat achter je rijd, daar ben je voorbij en dat kan je dus niet zien! En als je denkt dat het bijna groen wordt kan je alvast beginnen te rijden, da's makkelijk. Desondanks rijd niemand hard en heb ik niet veel ongelukken gezien. Als je 'go with the flow' aanhoud en geen plotselinge bewegingen maakt dan is het prima te doen. Daar ging ik dus: Op weg naar Taroko! Een scooter is echt de beste manier om Taiwan te zien. Zoveel vrijheid! En goedkoop ook met €11,- per 24h.
Bij Taroko gorge zijn de wegen smaller en als je de gorge in rijdt ga je meteen al door een stuk of drie uitgehakte tunnels. Alle wegen zijn uit de rots gehakt want er zit niks tussen de rivier en de ruim 1000m hoge rotswanden. Kijk maar:
Hier een kiekje van m'n stalen ros:
Deze dappere scooter heeft me ver de kloof ingevoerd en ik heb nog een daywalk gedaan waarbij je een zaklamp moet meebrengen omdat je door zoveel tunnels moet lopen! Al met al een geslaagde dag, ook al was ik op de terugweg ZEIKnat geregend. Dat kan dus overal :p
M'n volgende treinticket heb ik zelf geboekt, dat ging ondertussen wel. Ik heb de trein terug naar de hoofdstad Taipei gepakt. Daar wilde ik ook nog een paar dagen doorbrengen vanwege de Computex! Computex is 's wereld één na grootste computerexpo waar Taiwanese electronicaproducenten hun nieuwste snufjes demonstreren in de hoop westerse bedrijven te interesseren. Door een enorme kater (thnx Lodewijk) heb ik de beurs in één dag gedaan in plaats van twee dagen. Ik kon gewoon naar binnen sneaken met een verzonnen businesskaartje dat ik een dag eerder heb laten drukken :] Ik zal jullie niet vervelen met alle technische snufjes die ik gespot heb maar ik voelde me net een kind in een snoepwinkel :D
'All good things come to an end' en ik voelde het einde van m'n reis nu wel HEEL dichtbij komen. Omdat ik toch een beetje aan het vooruitdenken was wilde ik steeds meer en meer alle thuisblijvers zien. Ironisch genoeg had ik aan het eind van m'n reis, in de laatste dag, heimwee!!! En niemand thuis die wist dat ik er aan kwam! Ook al weet ik m'n thuiskomstdatum al 3 maanden, ik heb het angsvallig geheim gehouden en Buur & Boeters hebben het ook prima weten te verbergen. Thumbs up guys ;)
Volgende post: de terugkomst!!
Tijdens mn laatste daagjes in Australie had ik contact gezocht met Rice, een van de vele vrienden die ik tijdens het reizen gemaakt heb. Hij woont in Taiwan en had aangeboden dat ik de eerst nacht bij hem kon pitten. Hij vertelde me dat hij vlak bij het vliegveld woont en me wel ff op kon komen halen. Nou blijkt wel weer dat Taiwanezen een heel gastvrij volk zijn. Hij had z'n vriendin met auto gecharterd om een uur naar het vliegveld te rijden, een uur gewacht (hij wou op tijd zijn) en een uur terug gereden! Rice liet me meteen een paar lokale specialiteiten proeven; cakejes met een buitenkant van een soort rijstdeeg en groenten en vlees als vulling. Prima voer! Ik was heel blij dat ie me op kon pikken want er wordt niet veel Engels gesproken in Taiwan en m'n Chinees is niet al te best :p
Hier een feauteau van Rice tijdens mn verblijf in Adelaide.
Die avond gezellig zitten babbelen en een hostel geboekt voor de volgende nacht. Na een Taiwanees ontbijt (thnx again Rice) ben ik met mn tjokvolle 95 liter backpack achterop de scooter naar het treinstation gebracht. Na Rice uitvoerig bedankt te hebben voor de gastvrijheid ben ik op de trein naar Tainan gesprongen. Ik had ENORM veel bekijks als 2m lange westerling met een rugzak waar je makkelijk twee Taiwanezen in op kon bergen. :D Veel mensen probeerden een praatje aan te knopen in het Chinees. Vooral omdat ik iedereen in het Chinees hallo zei denk ik. Maar hoe goed je ook luistert, hoe aandachtig je het probeert te vertalen, het is ECHT onmogelijk om er ook maar iets zinnigs van te maken!! De meeste gesprekken heb ik dan ook met handen & voeten en pen & papier gevoerd. Echt leuk :D Voor de lunch had ik vor ongeveer een euro een boxed lunch in de trein. Dat is een kartonnen doos van de spoorwegen met rijst, vlees, ei, groenten en wat ongedefinieerde dingen. Ik gok een van die dingen op varkensbloed cake, vrij populair daar. De lunchbox zag er zo uit:
Tainan is de voormalige hoofdstad van Taiwan en staat bekend als 'de stad van de duizend tempels'. Ik had een studentenhostel geboekt en alleen de directeur sprak daar Engels. Als ik dus iets geregeld wilde hebben werd meteen de directeur geroepen :] Met hun hulp (6 man :p) heb ik een treinticket geregeld voor twee dagen later zodat ik op mn gemakje Tainan kon bekijken. Ik besloot mezelf een taxi te besparen en heb in een dag heel Tainan doorgelopen. Straatnaambordjes las ik door de Chinese tekens te vergelijken met die op mn stadskaart en ik kwam er prima uit. Geen probleem dat Chinees! Na een paar tempels te hebben bezocht kreeg ik een lunchtip maar onderweg naar de tempel van Confusius kwam ik een meisje tegen die me na een praatje spontaan haar lunch liet opeten. Okeeee.. D'r Engels was heel slecht maar met een beetje Engels, een heeeel klein beetje Chinees en vooral pen&papier kwamen we er wel uit. We hebben ook nog een slagwerkshow gezien van het lokale jeugdtrommelteam. Die combineerden het trommelen/drummen met peppie martial arts moves. Zag er echt cool uit! Later heb ik m'n taiwanese vriendin nog wat geholpen met Engels huiswerk maar ik wilde de rest van de stad ook nog zien. Die email ik vanuit Boskoop wel een keertje..
Tainan is een heel afwisselende stad. Dit is het straatbeeld van een gemiddelde grote straat:
Meestal zie je nog wat meer scooters. Taiwan heeft het meeste aantal scooters per hoofd van de bevolking ter wereld! En de stad Tainan is daar geen uitzondering op. Gelukkig vind je er ook andere taferelen. Het is nooit ver naar de dichtsbijzijnde tempel, welke prachtig gedetailleerd versierd zijn:
In de loop van de middag loop ik een vier verdiepingen hoge tempel binnen. Ik loop door de grote deur naar binnen en word door iedereen aangekeken. Ik ben dat ondertussen wel gewend dus maak me nergens druk om en lach vriendelijk terug. Werkt altijd positief! Een van de priesters kwam lachend naar me toe en vertelde dat ik niet door de hoofddeur in het midden moest lopen maar door een van de zijdeurtjes. De grote deur is bedoeld voor de god van de tempel! Ja dat weet ik natuurlijk niet. Dat kon die wel begrijpen en hij kon er best om lachen. Ik denk: laat ik eens respect tonen voor hun, dus ik loop de tempel uit en loop weer naar binnen richting de trap aan de linkerkant. Ondertussen had ik de aandacht van de hele tempel (het was best druk) en iedereen vond het wel mooi geloof ik. Nou bleek dus dat je altijd omhoog moet gaan met de trap aan de rechterkant en naar beneden met de trap aan de linkerkant. Weer wat geleerd :p Nou, ik heb dus op mn gemakje de beelden bekeken op elke verdieping en iedereen vond t blijkbaar wel gaaf om een westerling daar te hebben. Ik kwam weer beneden aan en werd door de lokale opperpriester uitgenodigd voor een bakkie thee. Hij kon goed Engels en speelde tolk voor iedereen die wat aan me wilde vragen. Alle mensen aan de theetafel hadden wel wat te melden en ondertussen werd ik volgestopt met annanas, appel & perzik en ze bleven ook maar thee bijschenken. Die thee was speciaal voor de tempel geplukt en geimporteerd uit mainland China. Op een gegeven moment vragen ze of ik 'Chong-Sú', dragon rice al geprobeerd heb. Nou nog nooit van gehoord dus het werd meteen voor me gehaald :p Het is een soort plakkerige rijst gevuld met vlees & groenten, ingewikkeld in een bananenblad. Het is een standaard 'meeneemlunch' een soort fast-food versie van rijst :D Bij elkaar heb ik zeker twee uur zitten praten met de priester en alle geinteresseerden. Over taal, cultuur, de verschillen tussen Taiwan & Nederland, m'n reis en nog veel meer. Zoiets kan je niet in een tour boeken. Maar er was nog meer van Tainan te zien en het begon te schemeren dus ik vertrok weer!
Wist je dat Taiwan ooit van Nederland is geweest? Jaja in de gloriedagen van de VOC probeerde Nederland de halve wereld te koloniseren. In de 17e eeuw heeft Nederland 'la isla Formosa' (nu dus Taiwan) bijna 40 jaar onder controle gehad. Er staan nog steeds oude forten en ik ben bij een van die ruïnes geweest. Ondertussen kreeg ik al een paar keer bericht van beneden dat het nou toch echt wel voedertijd was! Via Tainan park ben ik teruggelopen naar de binnenstad en aan de praat geraakt met een Amerikaanse ecologiestudente. Die was al een week in de stad en had ongeveer de helft gezien van wat ik in een dag heb gedaan haha. Maar ik had mooi iemand om mee te eten en na het eten heeft ze me een van Azië's vreemdste specialiteiten laten proeven: Bubble milk tea! Ik kreeg dus een vreemd drankje met een ONWIJS dik rietje. Na m'n eerste slokje wist ik niet meer hoe ik het had, er kwamen dingetjes door mn rietje omhoog! Onderin je bubble milk tea zitten halfzachte balletjes die je dus meezuigt met drinken en die moet je dan nog even wegkauwen :p Na ongeveer een halve beker was ik er pas aan gewend maar ondertussen is het een van mn favoriete drankjes. En hoe ziet dat eruit? zo dus:
Terug in het hotel heb ik nog even door de 120 kanalen gezapt en heb de volgende morgen heel, heeel vroeg de trein gepakt naar m'n volgende bestemming: Hualien! Met de trein ben ik door de bergen langs de zuidpunt van het eiland en omhoog langs de oostkust gereist. De reden dat ik naar Hualien ging was dat ik het als uitvalsbasis wilde gebruiken om Taroko gorge te zien! Dit nationale park is de nummer één natuurlijke attractie op Taiwan. Het is een supersteil en smal ravijn dat is uitgesleten in de marmerrotsen. Dat het steil is blijkt wel uit de hoogteverschillen: Het nationale park loopt van zeeniveau tot 3700m! Maar de ingang lag nog ongeveer 30 km van Hualien dus wat doe je dan... Je huurt een motorscooter! Tegen alle advies van Rice in heb ik een motorscooter gehuurd. Rijbewijs heb ik geeneens nodig gehad. Gelukkig maar, want die heb ik niet! :p Het werd me afgeraden te scooteren omdat het verkeer in Taiwan een dikke chaos is! Ze hebben de meeste scooters per hoofd van de bevolking en dat is wel te merken op straat. Scooters hebben het recht om vrijwel overal op de weg te rijden. Spookrijden mag ook, als je maar een beetje aan de kant blijft. Verder geldt de regel: wat achter je rijd, daar ben je voorbij en dat kan je dus niet zien! En als je denkt dat het bijna groen wordt kan je alvast beginnen te rijden, da's makkelijk. Desondanks rijd niemand hard en heb ik niet veel ongelukken gezien. Als je 'go with the flow' aanhoud en geen plotselinge bewegingen maakt dan is het prima te doen. Daar ging ik dus: Op weg naar Taroko! Een scooter is echt de beste manier om Taiwan te zien. Zoveel vrijheid! En goedkoop ook met €11,- per 24h.
Bij Taroko gorge zijn de wegen smaller en als je de gorge in rijdt ga je meteen al door een stuk of drie uitgehakte tunnels. Alle wegen zijn uit de rots gehakt want er zit niks tussen de rivier en de ruim 1000m hoge rotswanden. Kijk maar:
Hier een kiekje van m'n stalen ros:
Deze dappere scooter heeft me ver de kloof ingevoerd en ik heb nog een daywalk gedaan waarbij je een zaklamp moet meebrengen omdat je door zoveel tunnels moet lopen! Al met al een geslaagde dag, ook al was ik op de terugweg ZEIKnat geregend. Dat kan dus overal :p
M'n volgende treinticket heb ik zelf geboekt, dat ging ondertussen wel. Ik heb de trein terug naar de hoofdstad Taipei gepakt. Daar wilde ik ook nog een paar dagen doorbrengen vanwege de Computex! Computex is 's wereld één na grootste computerexpo waar Taiwanese electronicaproducenten hun nieuwste snufjes demonstreren in de hoop westerse bedrijven te interesseren. Door een enorme kater (thnx Lodewijk) heb ik de beurs in één dag gedaan in plaats van twee dagen. Ik kon gewoon naar binnen sneaken met een verzonnen businesskaartje dat ik een dag eerder heb laten drukken :] Ik zal jullie niet vervelen met alle technische snufjes die ik gespot heb maar ik voelde me net een kind in een snoepwinkel :D
'All good things come to an end' en ik voelde het einde van m'n reis nu wel HEEL dichtbij komen. Omdat ik toch een beetje aan het vooruitdenken was wilde ik steeds meer en meer alle thuisblijvers zien. Ironisch genoeg had ik aan het eind van m'n reis, in de laatste dag, heimwee!!! En niemand thuis die wist dat ik er aan kwam! Ook al weet ik m'n thuiskomstdatum al 3 maanden, ik heb het angsvallig geheim gehouden en Buur & Boeters hebben het ook prima weten te verbergen. Thumbs up guys ;)
Volgende post: de terugkomst!!
zaterdag 7 juni 2008
Belevenissen in de ´top-end´
Zoals ik in m´n laatste post al zei: Wendy is toe aan een nieuwe date! Ze is op jacht, voor iedereen te proberen en heel Darwin weet haar prijs. De slet! Voordat we d´r verkopen moest ze eerst uitgebreid in bad. So take it to the carwash baby! We hebben geveegd, gezogen, gezeemd, geschrobt & gepoetst. Wat zag ze er weer jong uit! Nou moeten er wel mensen geinteresseerd zijn! Ook heb ik al m´n eigen spullen uit alle uithoeken opgezocht en bij elkaar gestopt. Ik had ZO veel meuk dat ik eerst twee pakketten naar huis heb gestuurd en toen had ik alsnog een backpack van 24 kilo en een daypack van ongeveer zeven! :p
TE VEEL MEUK!
Helaas waren er kapers op de kust. De markt in Darwin werd overspoeld met backpackerauto´s! Da´s natuurlijk nooit gunstig als je moet verkopen. Affijn, ik had nog een weekje in Darwin om d´r te verkopen en ik hoopte dat het wel beter zou worden. Claudia moest echter die avond haar vlucht naar Perth pakken en 2 dagen later haar vlucht naar Bali. :( Daar zag ik dus echt wel tegenop. Maar eerst maar eens een uitgebreide internetsessie gehouden. Daar was ik wel aan toe na zoveel kilometers broadbandloze outback! Voor de nacht had ik een hostel geboekt want dat was nog goedkoper dan een camping 10 km uit het centrum! En ik kon Wendy (met advertenties) nog voor de deur kwijt ook :D We kregen nog een gratis maaltijd op de koop toe en na een biertje was het tijd om naar het vliegveld te gaan :( Claudia´s laatste ritje in Wendy! Het afscheid nemen was niet leuk maar gelukkig hebben we beloofd om bij elkaar op bezoek te gaan..
De volgende dag had ik gelukkig al wat nieuwe vrienden gemaakt in het YHA hostel en totaal willekeurig kwam ik op straat christina tegen, een meisje waar ik een maand mee in Berri Backpackers heb gezeten! Het was voor ons allebei leuk om een bekend gezicht te zien en de opvolgende dagen hebben we wendy-promotieacties gecombineerd met leuke dingen doen! We hebben the word on the streets gebracht in alle suburbs zodat heel Darwin er van weet.
Darwin heeft een paar prachtige stranden maar die waren officieel nog gesloten voor zwemmers vanwege de dodelijke box jellyfish. En natuurlijk vanwege de haaien en saltwater crocs maar goed die kunnen je altijd grijpen. De box jellyfish zitten er vooral veel als het water boven de 27 graden is. Ik hoorde van de strandwacht dat het water rond de 24 graden is en dan neemt de populatie snel af. Onofficieel gaf hij me dus groen licht om te zwemmen! Yay! Ik was er samen met Christina en Wouter, een totaal geflipte Amsterdammer. Na een half uurtje bakken wordt het wel een heel zweterig verhaal dus tijd om af te koelen! Na een frisse duik en alle ledematen nog intact hebben we de laatste zon gepakt en samen met 3000 andere levensgenieters een prachtige zonsondergang bekeken. Feauteaux volgen nog. (Kom op Christina!) Vlak bij het strand is er 2x per week een enorme sunset market met alle soorten eten die je je kan bedenken en ook een tropische/exotische markt. Daar hebben we de rest van de avond wel rond kunnen snuffelen en het was het eind van een errug chill dagje. Hier een schaamteloos van het internet geripte foto voor een sfeerimpressie:
De dag erna overal de prijs voor wendy verlaagd en ´s middags naar het Darwin museum geweest. Maar ik zat nog wel met Wendy in mn maag. Er kwamen maar geen geinteresseerden ook al bleef ik de prijs omlaag gooien. Op een gegeven moment had ik een groep taiwanezen serieus geinteresseerd maar hun uiteindelijke bod was te laag. Ik weet dat het een gok was om te weigeren want ik had nog maar 2 dagen over om Wendy kwijt te raken. Eigenlijk begon op mn laatste avond het balletje pas echt te rollen. Ik had 2 bieders met een serieus bod en later een echtpaar uit Melbourne die ook echt geinteresseerd waren. Ik heb ze allemaal tegen elkaar op laten bieden en het paartje uit Melbourne kwam met het hoogste bod. Ik heb er nog steeds veel geld op verloren maar als je het vergelijkt met busreizen en elke nacht in een hostel dan zijn we met Wendy alsnog veel goedkoper uit gekomen!!
Het paartje uit Melbourne waren superaardige mensen dus ik hoop dat ze nog veel plezier hebben met Wendy! En ze houden de naam aan! :D Nadat de deal gesloten was hebben we er eerst eens een paar biertjes op gedronken. Op de avond dat ik naar het vliegveld moest heb ik zelfs in hun hotel nog een paar biertjes gedaan en ze hebben me op het vliegveld afgezet :) Dat was dan mn laatste ritje in Wendy...
What´s next? M´n vlucht van Australie naar Europa is vanuit Sydney en heeft een stopover in Taiwan. De stopover van een paar uur heb ik verlengd naar een week en ik was vast van plan om taiwan rond te reizen in een week tijd! Tot in de een-na-laatste avond in Darwin had ik nog geen idee van de bezienswaardigheden in Taiwan. Gelukkig raakte ik in het YHA hostel aan de praat met een hele aziatische gang en die bleken ALLEMAAL uit Taiwan te komen! :D Superenthausiast dat ik naar Taiwan ging begonnen ze me al de mooie plekken en lokale specialiteiten op het eiland te vertellen. Uiteindelijk had ik twee plaatsen uitgekozen die ik wilde zien en een heel reisschema in het half-Engels half-Mandarijn op een kladje papier :p Ik had nog een troef achter de hand. Tijdens m´n verblijf in Adelaide ben ik bevriend geraakt met nog een Taiwanese dude die het liefst ´Rice´ genoemd wordt. Klinkt misschien wel stoer in het Mandarijn :p Maar daarover later meer.
Ik was erg blij dat alles op tijd rond was gekomen en ging op naar Sydney! Aldaar had ik nog twee dagen om dingen te regelen voor mn vertrek en voor te bereiden voor Taiwan. In Sydney verbleef ik op een oude bekende plek: The Asylum in Kings Cross! Ik kon ook mooi nog even gedag zeggen tegen mn oud-collega´s in the world bar! Iedereen kende me nog en het was superleuk om ze weer ff te spreken. Ow ja, en ik hoefde me geen zorgen te maken over de bierprijs ;)
Na het opzeggen van mn bankaccount en het nodige papierwerk was het tijd om de Ozzie dollars om te wisselen naar klinkende euries en een voorraadje New Taiwanese dollars (NT$). Met een beetje onderhandelen blijkt dat die wisselkoersen een stuk flexibeler zijn als je denkt! Ga altijd even rondshoppen als je een redelijk bedrag in te wisselen hebt! Tijdens m´n verblijf in Sydney kwam ik erachter dat de 2008 world press photo exhibition in de NSW State Library was! Entree was gratiz dus dat ging Robbert wel ff uitchecken. Ik moet zeggen: zeer indrukwekkend! Je wordt er niet vrolijk van maar de beelden en hun verhalen raken je echt.
Dat was het dan! Goodbye Australie! Cya later, Tzai-Chien, au revoir, sayonara, bis später! Want ik kom terug, ik kom terug. Ooit ga ik de westkust nog eens uitgebreid doen! :D
Maar mn reis is nog niet voorbij; nog een spannend weekje reizen in een land waar je niet zo ver komt met de Engelse taal. Haal het handen- en voetenwerk maar uit de kast om te communiceren :D
Lees het later, hier op mn blog!
TE VEEL MEUK!
Helaas waren er kapers op de kust. De markt in Darwin werd overspoeld met backpackerauto´s! Da´s natuurlijk nooit gunstig als je moet verkopen. Affijn, ik had nog een weekje in Darwin om d´r te verkopen en ik hoopte dat het wel beter zou worden. Claudia moest echter die avond haar vlucht naar Perth pakken en 2 dagen later haar vlucht naar Bali. :( Daar zag ik dus echt wel tegenop. Maar eerst maar eens een uitgebreide internetsessie gehouden. Daar was ik wel aan toe na zoveel kilometers broadbandloze outback! Voor de nacht had ik een hostel geboekt want dat was nog goedkoper dan een camping 10 km uit het centrum! En ik kon Wendy (met advertenties) nog voor de deur kwijt ook :D We kregen nog een gratis maaltijd op de koop toe en na een biertje was het tijd om naar het vliegveld te gaan :( Claudia´s laatste ritje in Wendy! Het afscheid nemen was niet leuk maar gelukkig hebben we beloofd om bij elkaar op bezoek te gaan..
De volgende dag had ik gelukkig al wat nieuwe vrienden gemaakt in het YHA hostel en totaal willekeurig kwam ik op straat christina tegen, een meisje waar ik een maand mee in Berri Backpackers heb gezeten! Het was voor ons allebei leuk om een bekend gezicht te zien en de opvolgende dagen hebben we wendy-promotieacties gecombineerd met leuke dingen doen! We hebben the word on the streets gebracht in alle suburbs zodat heel Darwin er van weet.
Darwin heeft een paar prachtige stranden maar die waren officieel nog gesloten voor zwemmers vanwege de dodelijke box jellyfish. En natuurlijk vanwege de haaien en saltwater crocs maar goed die kunnen je altijd grijpen. De box jellyfish zitten er vooral veel als het water boven de 27 graden is. Ik hoorde van de strandwacht dat het water rond de 24 graden is en dan neemt de populatie snel af. Onofficieel gaf hij me dus groen licht om te zwemmen! Yay! Ik was er samen met Christina en Wouter, een totaal geflipte Amsterdammer. Na een half uurtje bakken wordt het wel een heel zweterig verhaal dus tijd om af te koelen! Na een frisse duik en alle ledematen nog intact hebben we de laatste zon gepakt en samen met 3000 andere levensgenieters een prachtige zonsondergang bekeken. Feauteaux volgen nog. (Kom op Christina!) Vlak bij het strand is er 2x per week een enorme sunset market met alle soorten eten die je je kan bedenken en ook een tropische/exotische markt. Daar hebben we de rest van de avond wel rond kunnen snuffelen en het was het eind van een errug chill dagje. Hier een schaamteloos van het internet geripte foto voor een sfeerimpressie:
De dag erna overal de prijs voor wendy verlaagd en ´s middags naar het Darwin museum geweest. Maar ik zat nog wel met Wendy in mn maag. Er kwamen maar geen geinteresseerden ook al bleef ik de prijs omlaag gooien. Op een gegeven moment had ik een groep taiwanezen serieus geinteresseerd maar hun uiteindelijke bod was te laag. Ik weet dat het een gok was om te weigeren want ik had nog maar 2 dagen over om Wendy kwijt te raken. Eigenlijk begon op mn laatste avond het balletje pas echt te rollen. Ik had 2 bieders met een serieus bod en later een echtpaar uit Melbourne die ook echt geinteresseerd waren. Ik heb ze allemaal tegen elkaar op laten bieden en het paartje uit Melbourne kwam met het hoogste bod. Ik heb er nog steeds veel geld op verloren maar als je het vergelijkt met busreizen en elke nacht in een hostel dan zijn we met Wendy alsnog veel goedkoper uit gekomen!!
Het paartje uit Melbourne waren superaardige mensen dus ik hoop dat ze nog veel plezier hebben met Wendy! En ze houden de naam aan! :D Nadat de deal gesloten was hebben we er eerst eens een paar biertjes op gedronken. Op de avond dat ik naar het vliegveld moest heb ik zelfs in hun hotel nog een paar biertjes gedaan en ze hebben me op het vliegveld afgezet :) Dat was dan mn laatste ritje in Wendy...
What´s next? M´n vlucht van Australie naar Europa is vanuit Sydney en heeft een stopover in Taiwan. De stopover van een paar uur heb ik verlengd naar een week en ik was vast van plan om taiwan rond te reizen in een week tijd! Tot in de een-na-laatste avond in Darwin had ik nog geen idee van de bezienswaardigheden in Taiwan. Gelukkig raakte ik in het YHA hostel aan de praat met een hele aziatische gang en die bleken ALLEMAAL uit Taiwan te komen! :D Superenthausiast dat ik naar Taiwan ging begonnen ze me al de mooie plekken en lokale specialiteiten op het eiland te vertellen. Uiteindelijk had ik twee plaatsen uitgekozen die ik wilde zien en een heel reisschema in het half-Engels half-Mandarijn op een kladje papier :p Ik had nog een troef achter de hand. Tijdens m´n verblijf in Adelaide ben ik bevriend geraakt met nog een Taiwanese dude die het liefst ´Rice´ genoemd wordt. Klinkt misschien wel stoer in het Mandarijn :p Maar daarover later meer.
Ik was erg blij dat alles op tijd rond was gekomen en ging op naar Sydney! Aldaar had ik nog twee dagen om dingen te regelen voor mn vertrek en voor te bereiden voor Taiwan. In Sydney verbleef ik op een oude bekende plek: The Asylum in Kings Cross! Ik kon ook mooi nog even gedag zeggen tegen mn oud-collega´s in the world bar! Iedereen kende me nog en het was superleuk om ze weer ff te spreken. Ow ja, en ik hoefde me geen zorgen te maken over de bierprijs ;)
Na het opzeggen van mn bankaccount en het nodige papierwerk was het tijd om de Ozzie dollars om te wisselen naar klinkende euries en een voorraadje New Taiwanese dollars (NT$). Met een beetje onderhandelen blijkt dat die wisselkoersen een stuk flexibeler zijn als je denkt! Ga altijd even rondshoppen als je een redelijk bedrag in te wisselen hebt! Tijdens m´n verblijf in Sydney kwam ik erachter dat de 2008 world press photo exhibition in de NSW State Library was! Entree was gratiz dus dat ging Robbert wel ff uitchecken. Ik moet zeggen: zeer indrukwekkend! Je wordt er niet vrolijk van maar de beelden en hun verhalen raken je echt.
Dat was het dan! Goodbye Australie! Cya later, Tzai-Chien, au revoir, sayonara, bis später! Want ik kom terug, ik kom terug. Ooit ga ik de westkust nog eens uitgebreid doen! :D
Maar mn reis is nog niet voorbij; nog een spannend weekje reizen in een land waar je niet zo ver komt met de Engelse taal. Haal het handen- en voetenwerk maar uit de kast om te communiceren :D
Lees het later, hier op mn blog!
Kakadu maar mee!
Kakadu NP is het bekendste National Park van heel Australie. In de wet season stroomt het onder en in de dry season droogt het langzaam op tot alleen de grootste rivieren overblijven. Hierdoor worden de wegen in de wet season gewoon weggespoeld en moet je een 4x4 hebben om van de highway af te gaan. Gelukkig zitten de hoofdattracties gewoon langs de highway en zijn Wendy-accessible! Op weg naar Kakadu NP sliepen we bij het ´Window on the wetlands´ visitor centre. Een prachtig gebied met een klein probleempje. 38 miljard kleine probleempjes eigenlijk; Mozzies!!! Australische terrormuggen die ons op begonnen te vreten zo gauw als we aankwamen. We hebben de tent in 2,5 minuut opgezet en na een half uurtje rondmeppen was de binnenkant mugvrij verklaard. Dachten we..
We hebben hem lekker laten zitten want na Kakadu is alles wat muggen eet mijn vriend! In de zon is het minder erg dus overdag geen last van de mozzies. Er was een Nourlagie bushwalk door een rotsomgeving die we wilden doen. Het leek een beetje op de pannenkoekrotsen van punakaiki in NZ. Aldaar hebben we deze persfoto geschoten van ´Indiana Geers and the kingdom of the crystal beerjug´ :
De volgende dag al krabbend opgestaan en dat zou de rest van de dag wel zo blijven! Gelukkig had ik een cool ochtendprogramma: de Jumping croc cruises!
Krokodillen zijn zo´n beetje de enige beesten in Oz die ik nog niet in het wild gezien had. Met de cruise ga je de Mary river op en hengelen ze met een paar varkenspoten boven het water. Ik heb het nooit geweten maar crocs kennen een truukje om vogels uit laaghangende takken te snaaien: Ze zetten zich af in een grote zwembeweging met poten en staart en ze zijn zo sterk dat ze meters het water uit komen springen! Als ze dan iets vastgrijpen krijg je het dus nooit meer terug. De touroperators kenden bijna alle crocs omdat ze een territorium van zo´n 100m rivierbedding hebben. Er zitten er dus veeeel :p Je zal wel doorhebben dat Robbertje zich prima vermaakt heeft :)
Kakadu is uiteraard uitstekend voor een paar goeie bushwalks. Het heeft vijf totaal verschillende soorten habitats dus de walks zijn erg gevarieerd. Het Bowali visitor centre is ook een aanrader. Supermooie display van de cultuur en het hele reilen & zeilen in Kakadu. Over cultuur gesproken: Het NP heeft ook de grootste, meest uitgebreide rock art sites van Australie. De mooiste hiervan is Ubir met verhalen over de regenboogserpent en deze shelter kan je aan het eind van de dag beklimmen voor een spectaculaire zonsondergang:
Vlakbij zat een camping dus we hoefden niet in het donker te rijden maar ook deze nacht zijn we niet gespaard door de mozzies. De volgende ochtend was het muggennet van de tent gewoon waterdicht geworden door de dikke laag mozzies! Maarrr we hadden een achtpotige vriend die een goed maaltje bij elkaar gesprokkeld had op de tent! Hij heeft minimaal 24 muggen naar binnen gewerkt (jaja dat is geteld) Hier een size comparison met ehhh, mijn tong :D
We hebben hem lekker laten zitten want na Kakadu is alles wat muggen eet mijn vriend! In de zon is het minder erg dus overdag geen last van de mozzies. Er was een Nourlagie bushwalk door een rotsomgeving die we wilden doen. Het leek een beetje op de pannenkoekrotsen van punakaiki in NZ. Aldaar hebben we deze persfoto geschoten van ´Indiana Geers and the kingdom of the crystal beerjug´ :
Uiteraard is er weer een gallery voor iedereen die meer wil zien! Je ziet bijvoorbeeld dat de bomen langs het wandelpad nog gewoon in de hens staan van het patchburning. Een bezoek aan Kakadu is niet compleet zonder een Billabong walk! Een billabong is een meertje dat gedurende de dry season steeds kleiner wordt. Halverwege bleek onze billabong nog heel ver buiten zijn oevers getreden en we moesten VLAK langs het water om de tocht te doen. Geen pretje als je de dag ervoor crocs 2m hoog uit het water hebt zien komen! Maar we hebben het overleefd dus no worries! Na een kleine stop in een van de vistor centres hebben we heel Kakadu al gezien! Dat ging sneller als ik dacht!
Nou, op naar Darwin en kijken hoe de vrijgezellenmarkt voor Wendy is!!
Exploring Lichfield NP
De Stuart highway bracht ons van Katherine noordwaarts richting Darwin en een scenic detour leidde ons langs deze peppie waterval:
De route leidde ons ook dwars door een bosbrand!! Het begon met rook in de verte, rook die dichterbij kwam tot enorme vlammen vlak langs de weg! En geen brandweer of ranger te bekennen! Geen paniek, ze passen een tactiek toe genaamd 'patch burning'. Voordat er te veel droog plantenmateriaal opbouwt steken ze de fik er in zodat het droge gras/bladeren etc opbrand en de bomen overleven. De bomen zijn zo specifiek geevolueerd dat ze dit soort snelle bosbranden zonder problemen overleven. Deze techniek wordt in de hele top end door aboriginals en bushrangers gebruikt. Voor meer feauteaux, kijk in de Lichfield gallery.
Lichfield National Park ligt een paar honderd km onder Darwin en is veel kleiner dan het wereldberoemde Kakadu NP. Het heeft echter een enorm voordeel: Alles is bereikbaar via geasfalteerde wegen! Je hebt geen dikke 4WD nodig om bij de belangrijkste locaties te komen. In Katherine hadden we inkopen gedaan dus we waren voledig bevoorraad voor een paar dagen zonder beschaving. De eerste stop in het park zijn de termite mounds. Termietenheuvels komen in alle soorten en maten. Recordhouders zijn de cathedral termites die nesten van meer dan 6m hoog bouwen:
Een behoorlijke klus voor beestjes van een halve centimeter! Verder zagen we ook de magnetic termite mounds, deze plaatvormige termietenheuvels zijn precies in een noord-zuidlijn gebouwd om 's ochtends en 's avonds de zon te vangen en op het heetst van de dag zo min mogelijk zon te krijgen. Over zon gesproken, het was flink warm! Tijd voor een duik in de Buley rockholes, een verzameling natuurlijke zwembaden die verbonden zijn met watervallen. Zeg maar een open-air Tropicana :] Dat is natuurlijk helemaal da bomb voor Robbertje dus we zijn hier gebleven tot etenstijd. 300 m verderop was onze camping waar we een uitgebreide BBQ hielden en in Wendy kropen.
De hele volgende dag hebben we gevuld met door het park crossen, bushwalken, met een stel hippies kletsen (echte! uit Nimbin!) en weer zwemmen. Deze keer in de Florence falls en je kon gewoon onder de waterval door zwemmen! En als je een beetje je best deed bleef je nog boven water ook :] Aan het eind van de dag kruiste deze Australische terrorwalibi ons pad:
Lichfield is echt een superlocatie om een paar dagen door te brengen. Zou een mooie zomerkamplocatie zijn haha. 's avonds m'n draadzaag uit het vet gehaald en weer een kampvuurtje gemaakt.
Het plan was nu om naar Darwin te rijden, een dikke internetsessie te houden en een advertentie maken om Wendy te verkopen en die overal ophangen. Hier waren we wel even zoet mee.(robbert + claudia + internet = minimaal een paar uur) Daarna inkopen gedaan en op naar Kakadu! Na Kakadu komen we weer terug naar Darwin, maar daarover volgende keer meer :]
Stay tuned...
Knikkeren met de duivel
Noordwaarts! Recht zo die gaat voor de volgende 1500 km! Met zo'n afstand moet je dus de broodnodige brakes namen en dan kom je in dit soort leuke plaatsjes uit:
Wycliff Well heeft het hoogste aantal UFO waarnemingen van Australie en er zijn mappen vol waarnemingen en krantenartikelen die dit bewijzen. Even boven Wycliff Well ligt de leukste speeltuin op de route: The Devils Marbles national park! In tegenstelling tot Uluru & the Olga's mag je hier WEL overal op klimmen. Yay! De Devils marbles zijn rond afgesleten granietblokken van maatje strandbal tot maatje ehh huize Geers :p Dit levert natuurlijk leuke kiekjes op:
Anders breek je zo'n ding ff in tweeen!
Robbert powerrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Meer standjes vind je alhier.Na het broodnodige klim- en klauterwerk hebben we onze lunch gedeeld met de mieren. Wist je dat mieren een broodkruimel terugbrengen naar hun nest maar een druppel jam direct opeten? Nee he? Weer wat geleerd! 's Avonds zouden we een kampeerplek hebben met kampvuurkookplek en de scout in me schreeuwde om een vuurtje. Dat werd dus koken op houtvuur. Claudia kreeg spontaan inspiratie om een brood te brouwen en begon onderweg aan het deeg:
Je moet toch wat leuks doen op je 1500 km highway :D Het koken ging prima en het brood resulteerde in een soort zoet krentebrood. Best te pruimen dus! De volgende dag was weer een lange rijdag en bij de volgende pispauze ging het goed mis. Na een luide 'POP' gevolgd door hard gesis vroegen we ons af of Wendy problemen had met haar spijsvertering. Niets bleek minder waar; de koelvloeistof kwam er bij liters uit zetten! Na een afkoelsessie maar even een kijkje genomen van d'r onderkant en ze bleek ergens in de motor een klein gaatje te hebben. We hebben haar opgevuld en zijn l-a-n-g-z-a-a-m naar de eerstvolgende roadhouse gereden met een afkoelstop elke 15km of als de tempmeter stijgerde. Bij het roadhouse hadden ze een brug die ik voor $10 kon gebruiken en de lokale mechanic wist me te vertellen dat Wendy een gaatje had in d'r 'Walesh Plug' We hebben het geprobeerd op te vullen met het sterkste spul dattie had maar dat werkte niet. We zijn in de nacht doorgereden richting Katherine omdat het koeler was. Onderweg kwamen we langs de Mataranka hot springs en we konden wel een bad gebruiken na zoveel outback! Het is moeilijk te beschrijven hoe geweldig het is om het volgende beeld te zien na 2500 km woestijn & scrubland: 
Wycliff Well heeft het hoogste aantal UFO waarnemingen van Australie en er zijn mappen vol waarnemingen en krantenartikelen die dit bewijzen. Even boven Wycliff Well ligt de leukste speeltuin op de route: The Devils Marbles national park! In tegenstelling tot Uluru & the Olga's mag je hier WEL overal op klimmen. Yay! De Devils marbles zijn rond afgesleten granietblokken van maatje strandbal tot maatje ehh huize Geers :p Dit levert natuurlijk leuke kiekjes op:Anders breek je zo'n ding ff in tweeen!
Robbert powerrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Meer standjes vind je alhier.Na het broodnodige klim- en klauterwerk hebben we onze lunch gedeeld met de mieren. Wist je dat mieren een broodkruimel terugbrengen naar hun nest maar een druppel jam direct opeten? Nee he? Weer wat geleerd! 's Avonds zouden we een kampeerplek hebben met kampvuurkookplek en de scout in me schreeuwde om een vuurtje. Dat werd dus koken op houtvuur. Claudia kreeg spontaan inspiratie om een brood te brouwen en begon onderweg aan het deeg:Je moet toch wat leuks doen op je 1500 km highway :D Het koken ging prima en het brood resulteerde in een soort zoet krentebrood. Best te pruimen dus! De volgende dag was weer een lange rijdag en bij de volgende pispauze ging het goed mis. Na een luide 'POP' gevolgd door hard gesis vroegen we ons af of Wendy problemen had met haar spijsvertering. Niets bleek minder waar; de koelvloeistof kwam er bij liters uit zetten! Na een afkoelsessie maar even een kijkje genomen van d'r onderkant en ze bleek ergens in de motor een klein gaatje te hebben. We hebben haar opgevuld en zijn l-a-n-g-z-a-a-m naar de eerstvolgende roadhouse gereden met een afkoelstop elke 15km of als de tempmeter stijgerde. Bij het roadhouse hadden ze een brug die ik voor $10 kon gebruiken en de lokale mechanic wist me te vertellen dat Wendy een gaatje had in d'r 'Walesh Plug' We hebben het geprobeerd op te vullen met het sterkste spul dattie had maar dat werkte niet. We zijn in de nacht doorgereden richting Katherine omdat het koeler was. Onderweg kwamen we langs de Mataranka hot springs en we konden wel een bad gebruiken na zoveel outback! Het is moeilijk te beschrijven hoe geweldig het is om het volgende beeld te zien na 2500 km woestijn & scrubland:Het water is het hele jaar rond zo'n 31 graden en komt uit de poreuze zandsteenlaag naar boven. Het is dus gefilterd en superhelder. We hebben heerlijk gerelaxt in deze oase en genoten van zoveel water aan de oppervlakte. Even verderop bleek een tweede hot spring te zijn waar nog veel meer water uit de rots kwam. Het bleek een moerasachtige omgeving, behalve op de plaats waar het water uit de bodem kwam. Daar was het superhelder water en je kon deze stroom zo'n 150m volgen. Het was dezelfde temperatuur en omdat het zo helder was hadden we onze snorkelgear maar eens tevoorschijn gehaald om wat snapper-schildpadden te spotten! We hebben hier de rest van de dag zoet gemaakt en zijn 'snachts doorgereden tot vlak voor Katherine. Katherine is de eerstvolgende grote plaats langs de Stuart highway. Hier zijn we naar een mechanic gegaan maar het vervangen van die Welsh plugs was te duur. Ik ben naar de grootste DHZ-autotoko gereden en heb de sterkste temperatuurbestendige metaalhechtende tweecomponenten epoxymetaalhars gehaald! Na wat schoonmaakwerk konden we de epoxy aanbrengen met een van Claudia's injectienaalden. Gelukkig ben ik niet de enige die een tas vol random crap bij zich heeft!!! :D Onze reparatie werkte prima en we konden op weg naar Lichfield National Park!
Volgende keer meer... ;]
Alice, Alice, who the f*ck is Alice!?!?
Alice Springs dus! Niet genaamd naar een springend meisje maar naar een waterpoel in de kurkdroge rivier. Ik was er in een hele droge tijd dus van de waterpoel was niks te bekennen. De rivier stroomt zo eens in de twee jaar als het echt echt hard regent. Alice is een redelijk grote stad en omdat Wendy al een tijdje mank liep (op 3 poten) heb ik daar eens naar gekeken. Het bleek een los draadje te zijn van het injectiesysteem en dat was zo gefixt bij de lokale wrecker. De bar 'Bojangles' midden in Alice was ons al een paar keer aangeraden dus tijd om weer eens een biertje te pakken. Lang geleden! Bojangles is een dikke cowboybar afgeladen met overblijfselen uit de pionierstijd. Je kan het zo gek niet bedenken of het hangt daar aan muur cq plafond. Er was een levensgroot terrarium met drie robbert-sized slangen en er was een heel stuk bar dedicated to 'Ned Kelly'. Deze crimineel heeft heel wat op zn geweten waaronder een drievoudige moord op de lokale politie maar heeft het toch tot ware volksheld geschopt. Dat kan ook alleen maar in Australie... Nog vreemder is dat z'n harnas nu gebruikt wordt als pinda-automaat (Ned Kelly's Nuts):
Alice Springs is de perfecte uitvalsbasis om de Macdonell ranges te verkennen. Deze bergketen loopt Oost-West door Alice Springs heen en vormt een gigantische natuurlijke barierre met hier en daar een uitgesleten opening. Onze eerste stop was de Ochre Pits. De aboriginals gebruiken Ochre om zichzelf en de rotsen te beschilderen, als medicijn en in verschillende rituelen. In de Ochre pits komt deze zachte steensoort aan de oppervlakte in een uitgebreide kleurenwaaier. Het voelt aan als een soort klei en je kan er inderdaad goed mee verven :]
Aan het eind van de snelweg door de Macdonell ranges ligt een grote waterpoel in een wederom droge rivierbedding. Hier stond een pittige bushwalk op het programma en na flink wat stijgen kwamen we uit op een klif met uitzicht op een enorme vallei aan alle kanten ingesloten door bergen. Tsjek het uitzicht in de gallery! We liepen door de vallei naar beneden en uit de vallei door de rivierbedding. Je raad het al: ook deze was droog! Op een paar waterpoelen na en daar heb je dus de meeste kans om beesjes te spotten:
Tijd om weer te vertrekken!! Op naar het zonnige Noorden, op naar de top end, op de lange weg naar Darwin!
Cheers
Alice Springs is de perfecte uitvalsbasis om de Macdonell ranges te verkennen. Deze bergketen loopt Oost-West door Alice Springs heen en vormt een gigantische natuurlijke barierre met hier en daar een uitgesleten opening. Onze eerste stop was de Ochre Pits. De aboriginals gebruiken Ochre om zichzelf en de rotsen te beschilderen, als medicijn en in verschillende rituelen. In de Ochre pits komt deze zachte steensoort aan de oppervlakte in een uitgebreide kleurenwaaier. Het voelt aan als een soort klei en je kan er inderdaad goed mee verven :]
Aan het eind van de snelweg door de Macdonell ranges ligt een grote waterpoel in een wederom droge rivierbedding. Hier stond een pittige bushwalk op het programma en na flink wat stijgen kwamen we uit op een klif met uitzicht op een enorme vallei aan alle kanten ingesloten door bergen. Tsjek het uitzicht in de gallery! We liepen door de vallei naar beneden en uit de vallei door de rivierbedding. Je raad het al: ook deze was droog! Op een paar waterpoelen na en daar heb je dus de meeste kans om beesjes te spotten:
Tijd om weer te vertrekken!! Op naar het zonnige Noorden, op naar de top end, op de lange weg naar Darwin!Cheers
De Rooie Steen
Oftewel Ayers Rock oftewel Uluru! Geen Australiereis is compleet zonder een bezoekje aan 'That Rock'. Even verderop ligt nog een interessante rotsformatie genaamd de Olga's (aka Katja Tjuta) En we hadden gepland dat we die twee locaties mooi samen in een dag kunnen doen. Na onze vroege vogel afgeschud te hebben (zie vorige post) hebben we Wendy opgetopt met schandalig dure opal fuel. Opal fuel is een niet-snuifbare versie van benzine, vanwege de aboriginals. Op weg naar de Olga's kregen we al een glimps te zien van Ayers rock en het zag er indrukekkend uit, maar kleiner als ik verwachtte. De Olga's zijn een soort kleine Ayers rockjes die gewoon met zn allen bij elkaar zijn gaan zitten. Hier heb je er een:
We hadden dus een vette hike tussen die dingen door en zelfs in de morgen werd het al flink warm. Met een graad of 40 voel je die heulingen wel :p Goed, vette hike dus en op naar Ayers Rock. Als dichter en dichterbij komt blijft dat ding maar groeien en groeien. Als je er dan eindelijk naast staat zie je pas wat een enorme klont het is! Hier istie van een afstandje 
en hier als je er naast staat!
De rim walk van King's Canyon is zeker een van de beste walks in Australie. Geen geplaveide paden, geen hekjes, prachtig uitzicht en op een gegeven moment daal je af in the garden of Eden. Ondanks de droogte van de woestijn eromheen vind je hier een permanente waterpoel en al het leven dat daar gebruik van maakt. Aan het einde van de dag twijfelden we of we vanaf King's Canyon noordwaarts zouden rijden over de 4x4 route die aansluit op de western macdonell ranges die we toch al wilden zien. Na een praatje met een 4x4 touroperator bij het resort werd al gauw duidelijk dat die weg al heel lang niet onderhouden was en vol zat met kuilen en 'aggregation'. Later in Alice springs was ik maar wat blij dat we die weg niet genomen hadden. In de recente road reports stonden pagina's vol verhalen van mensen die panne hadden op die route. Goed, terug dus naar de Stuart highway en op naar Alice Springs!
Wordt uiteraard vervolgd...
;)
en hier als je er naast staat!
Next stop: King's Canyon! Dit is een scheur in een plateauberg die helemaal wegge-erodingest is tot een kloof met daarin een rivier met een verborgen vallei. De pioniers noemden deze vallei 'Garden of Eden' omdat het omringt is door woestijn. Hier kijk je recht de vallei in:
Een lange bushwalk leidde ons over de rand van het ravijn en je kon dus fijn naar beneden kijken langs de verticale kliffen terwijl je jumpstylend van rots naar rots springt. En als ik zeg verticaal bedoel ik dat ook:
De rim walk van King's Canyon is zeker een van de beste walks in Australie. Geen geplaveide paden, geen hekjes, prachtig uitzicht en op een gegeven moment daal je af in the garden of Eden. Ondanks de droogte van de woestijn eromheen vind je hier een permanente waterpoel en al het leven dat daar gebruik van maakt. Aan het einde van de dag twijfelden we of we vanaf King's Canyon noordwaarts zouden rijden over de 4x4 route die aansluit op de western macdonell ranges die we toch al wilden zien. Na een praatje met een 4x4 touroperator bij het resort werd al gauw duidelijk dat die weg al heel lang niet onderhouden was en vol zat met kuilen en 'aggregation'. Later in Alice springs was ik maar wat blij dat we die weg niet genomen hadden. In de recente road reports stonden pagina's vol verhalen van mensen die panne hadden op die route. Goed, terug dus naar de Stuart highway en op naar Alice Springs!Wordt uiteraard vervolgd...
;)
donderdag 5 juni 2008
Outbackenderwijs goed bezig!
Na alle avonturen in Berri werd het toch echt tijd om de outback in te trekken. Wendy heeft zich tijdens het reizen in & rond Berri prima gedragen (en Claudia ook :p) dus ik durfde het wel aan met de dames! Na een gruwelijke inkoopsessie zijn we vertrokken richting Port Augusta en onze eerste stop was mount Remarkable National Park in de south Flinders Ranges. Na vijf weken in een hostel gezeten te hebben was het wel ff wennen om weer in Wendy te slapen!!! We hadden een prachtige lookout gevonden om te kamperen en ik was al gauw weer in de 'kampeermodus'. De volgende dag hebben we een dikke bushwalk gedaan door Alligator gorge. Deze gorge is ondanks zn naam niet naar een alligator vernoemd maar naar een kerel genaamd Ali. Dat je't ff weet!
Het water is zo duur in Coober Pedy dat we de jerrycan niet op de camping mogen vullen. Het lijkt me meer een regel voor de campers met 700 liter douchewatertanks ipv de maximaal 60 liter die wij mee kunnen nemen. Maar goed, je moet dus naar een waterstation (in de zin van benzinestation) om water bij de pomp te kopen! In de laatste foto van deze gallery kun je zien hoe dat werkt. Na het max optoppen van water zijn we verder gereden op de Stuart Highway, nog steeds op weg naar de eerste links!Hoe verder we the Red Centre in reden, hoe hoger de brandstofprijzen werden en op de top hebben we $2,- per liter betaald in plaats van de $1,30 rond de grote steden. Ik heb nog nooit gehad dat een afslag zo'n mijlpaal was om te bereiken maar na dik 1200km gingen we eindelijk de stuart highway af richting Uluru! Onderweg hebben we al duizenden 'pas op voor kangoeroes' borden gepasseerd en die zijn dus niet overdreven. We hebben er al veel langs de weg zien jumpstylen. Het is echt bizar hoeveel van die beesten je ziet onderweg en ze zijn aardig suicidal. De Stuart highway hoeft niet vaak geasfalteerd te worden als je begrijpt wat ik bedoel :p En het zat er aan te komen: ook Wendy is aangevallen door een kamikazekangoeroe!! Een grote volwassen kangoeroe was aan het grazen en ik rem altijd al af als ik ze zie. Op het moment dat skippy me door kreeg nam die een paar grote sprongen naar de weg toe! Ik ging (bijna) vol in de ankers, maar koos wel gewoon rechtdoor te rijden om de controle niet te verliezen. De kangoere had halverwege het briljante idee gekregen om voor me uit te gaan springen in plaats van de weg over te steken dus ik on er niet meer omheen: Bam! Vol op de bullbar. Nou snap ik waarom vrijwel elke auto hier een bullbar heeft! En ik ben nog nooit zo blij geweest met Wendy's voorgevel. Het laatste verhaal duurde ongeveer 0,03 seconde en ik heb Wendy meteen langs de weg gezet. Na inspectie bleek Skippy instant einde verhaal. Ik had altijd grote verhalen over m'n roadkill klaarmaken en opeten maar op dat moment was het wel onwijs zielig. Maar goed, het is hier in Oz een dagelijks gebeuren en je kan er gewoon niks aan doen. Wendy bleek een stevige meid en had er helemaal niks aan overgehouden dus vervolgden we lichtelijk geshockeerd onze weg naar de gratiz camping. Aldaar bleek een van de locals totaal niet verlegen en vergezelde ons de volgende morgen bij het ontbijt:
Vanaf deze camping was het maar 80 km naar 'that one rock' dus dat was goed te doen. Dat hele verhaal krijgen jullie in de volgende post!
Na de bushwalk zijn we naar de laatste 'grote' stad aan de kust gereden, Port Agusta. Daar vooral inkopen gedaan en de Stuart Highway opgereden. Vanaf Port Augusta is het de eerste afslag links naar Ayer's Rock. De eerste afslag dus, 1267 km verder!!! Het is serieus zo ver zonder enige (geasfalteerde) afslag. Het terrein werd kaler en kaler en ging van bushland naar shrubland en al gauw naar het marslandschap dat je hieronder ziet:
We hebben geslapen bij een meer een eindje boven de militaire basis Woomera, langs de Stuart highway. Er was gewoon helemaal, helemaal niks. Op die parkeerplaats heb ik de helderste sterrenhemel ooit gezien, zonder lichtvervuiling en 0% luchtvochtigheid. In de morgen zijn we het 'meer' eens ff van dichtbij zijn bekijken en het bleek een opgedroogd zoutmeer te zijn waar je gewoon op kunt lopen. Verrasend genoeg zit er onder de zoutkorst een vochtige modderlaag. Als een soort ijslaag ligt het zout er bovenop en aan de 4x4 sporen te zien waren er al een paar auto's 'door het zout gezakt'. De zoutvlakte is enorm en rijkt tot aan de horizon. Meer peppie digitale beelden op m'n picasaweb.
Volgende stop: Coober Pedy! Veel droger als dit stadje wordt het niet, de laatste regenbui was 12 maanden geleden!! Het is een stoffige opaalmijnstad die z'n topjaren al 30 jaar achter de rug heeft. Het is nog steeds een van de grootste opaalproducenten ter wereld en er zijn nog genoeg mensen op zoek naar hun 'grote vondst'. Tegenwoordig woont meer dan de helft van de mensen ondergronds in oude mijnen of in de rots uitgegraven huizen om de schroeiende hitte in de zomer te ontsnappen. Ik wilde zeker weten in Coober Pedy slapen want ik heb eerder van Buur & Boeters al gehoord dat je daar ondergronds kan kamperen! Dat moest de scout in me toch wel even proberen. We hadden een overnachting geboekt bij een echtpaar dat hun geluk in de mijnbouw geprobeerd had en er niet slechter op zijn geworden. Met het geld hebben ze geinvesteerd in het uitgraven van een heuse ondergrondse kampeerplaats en dat is nu hun main business. We kregen ook een uitgebreide tour in hun eigen opaalmijn en ik weet nu ook hoe ik opaal moet vinden! Hmm, misschien zou ik mn geluk ook moeten probreren...
De eerste truck die in Coober Pedy aankwam is door een kunstenaar verbouwd tot de eerste boom in Coober Pedy! Ondertussen, met veeeel moeite van de bevolking hebben ze hier en daar een boom kunnen laten groeien.
Ze maken de meeste tunnels met high explosives:
Het water is zo duur in Coober Pedy dat we de jerrycan niet op de camping mogen vullen. Het lijkt me meer een regel voor de campers met 700 liter douchewatertanks ipv de maximaal 60 liter die wij mee kunnen nemen. Maar goed, je moet dus naar een waterstation (in de zin van benzinestation) om water bij de pomp te kopen! In de laatste foto van deze gallery kun je zien hoe dat werkt. Na het max optoppen van water zijn we verder gereden op de Stuart Highway, nog steeds op weg naar de eerste links!Hoe verder we the Red Centre in reden, hoe hoger de brandstofprijzen werden en op de top hebben we $2,- per liter betaald in plaats van de $1,30 rond de grote steden. Ik heb nog nooit gehad dat een afslag zo'n mijlpaal was om te bereiken maar na dik 1200km gingen we eindelijk de stuart highway af richting Uluru! Onderweg hebben we al duizenden 'pas op voor kangoeroes' borden gepasseerd en die zijn dus niet overdreven. We hebben er al veel langs de weg zien jumpstylen. Het is echt bizar hoeveel van die beesten je ziet onderweg en ze zijn aardig suicidal. De Stuart highway hoeft niet vaak geasfalteerd te worden als je begrijpt wat ik bedoel :p En het zat er aan te komen: ook Wendy is aangevallen door een kamikazekangoeroe!! Een grote volwassen kangoeroe was aan het grazen en ik rem altijd al af als ik ze zie. Op het moment dat skippy me door kreeg nam die een paar grote sprongen naar de weg toe! Ik ging (bijna) vol in de ankers, maar koos wel gewoon rechtdoor te rijden om de controle niet te verliezen. De kangoere had halverwege het briljante idee gekregen om voor me uit te gaan springen in plaats van de weg over te steken dus ik on er niet meer omheen: Bam! Vol op de bullbar. Nou snap ik waarom vrijwel elke auto hier een bullbar heeft! En ik ben nog nooit zo blij geweest met Wendy's voorgevel. Het laatste verhaal duurde ongeveer 0,03 seconde en ik heb Wendy meteen langs de weg gezet. Na inspectie bleek Skippy instant einde verhaal. Ik had altijd grote verhalen over m'n roadkill klaarmaken en opeten maar op dat moment was het wel onwijs zielig. Maar goed, het is hier in Oz een dagelijks gebeuren en je kan er gewoon niks aan doen. Wendy bleek een stevige meid en had er helemaal niks aan overgehouden dus vervolgden we lichtelijk geshockeerd onze weg naar de gratiz camping. Aldaar bleek een van de locals totaal niet verlegen en vergezelde ons de volgende morgen bij het ontbijt:
Vanaf deze camping was het maar 80 km naar 'that one rock' dus dat was goed te doen. Dat hele verhaal krijgen jullie in de volgende post!vrijdag 16 mei 2008
Van druiven pompoenen maken...
Op veler verzoek kan ik jullie mededelen dat ik nog steeds leef! Jawel ik ben er nog, onkruid vergaat immers slecht. In de Outback zijn ze nog niet zo ver met internet dus vandaar dat ik ff niks van me kon laten horen.
Maarrrrrrr nu het verhaal vanaf Melbourne. Ik had een dagje de tijd en heb de allerbeste manier gevonden om die in te vullen! In the Australian Centre for the Moving Image hadden ze een exhibition over: GAMES!! jawel :D Kijk hier de trailer over deze speciale exhibition. De focus lag vooral op de geschiedenis van games en ze hadden tientallen oude arcadekasten waar je onbeperkt op kon spelen! Verder heeel veel rariteiten uit de gamesindustrie en vrijwel alle consoles ooit gemaakt, waarvan de meeste beschikbaar waren om te gamen. Helaas mocht ik binnen geen foto's maken en toen ik dat toch probeerde had ik meteen security in mn nek. Ze zijn nogal 'fussy' over copyrights. Ik heb wel wat foto's van de buitenklant en Melbourne in t algemeen. Jullie kunnen je vast voorstellen dat ik de dag wel vol kon maken daar :]
Volgende stop: terug naar Adelaide! Adelaide, waar twee dames op me wachtten namelijk Claudia en natuurlijk Wendy! Ik ben weer teruggegaan naar hetzelfde hostel waar ik zat voor Nieuw-Zeeland want die zaten midden in het centrum, waren een van de goedkoopste en hadden onwijs veel gratis stuff. Gratis is altijd goed, je blijft natuurlijk een Nederlander :] Claudia had ondertussen al vrienden gemaakt met de hele kamer en we hadden het getroffen met onze kamergenoten. Drie gestoorde Ierse dames Sarah 1, 2 en 3, Alex een Engelsman en 肥正 (aka Rice) een Taiwanees. Ik heb ze een speedcursus Munchkin gegeven en dat werd enthausiast onthaald! Al met al heb ik een aardig potje gespeeld in de dormroom :] Ook heb ik samen met Alex & Claudia een introductiepotje WoW (jawel!) gespeeld in een internetcafe! Als je in Adelaide bent moet je bijna wel een bezoekje brengen aan de Barossa Valley. Deze vallei is wereldberoemd om de uitgestrekte wineries waar je gewoon binnen kan vallen om wijn te proeven. Als je maar geinteresseert meepraat en je 'ja-knikkermode' aan zet blijven ze steeds wijn bijschenken voor gratiz geld :p Claudia wilde een bezoekje brengen aan 'Hahndorf' een traditioneel Duits dorpje gesticht door Duitse pioniers. Het kwam een beetje gemaakt Duits over maar ik was al lang blij dat ze Duits speciaalbier hadden :] Kijk zelf wat je er van vind in de Adelaide feauteaux en kijk daar ook zeker even naar de foto's van the 'Northern Lights' expositie waar ze klassieke gebouwen geverfd hebben met licht.
In Adelaide hebben we twee weken lang werk gezocht maar konden niks vinden en hebben toen besloten om harvest work te gaan doen omdat er altijd wel werk is. Ondertussen was Wendy gerepareerd en na een goeie schrobbeurt zijn we vertrokken naar de Riverlands, een gebied langs de Murray river dat zonder de rivier een gortdroge woestijn zou zijn. Wendy liep weer als een trein en onderweg passeerden we de 'Whispering Wall' een enorme dam die na de bouw zo'n goeie akoestiek bleek te hebben dat je van de ene kant naar de andere kant kan praten. In de Riverland arriveerden we in Berri in een backpackershostel dat een tikkeltje anders is dan de rest. Alle kamers zijn AUD$ 20 per nacht of je nou een dormroom, een private room, een tent of een boomhut hebt! Dit hostel was een working hostel wat betekent dat ze voor werk zorgen zo lang als je in het hostel verblijft. Eerst was ik daar niet zo blij mee want dat betekende dus $140 per week aan accomodatie terwijl we met Wendy overal voor gratiz in een 100.000 sterrenhotel kunnen overnachten! Maar ik wilde toch werk dus moest wel in het hostel blijven. Ik moet zeggen dat het hostel anders was dan de rest! Er was een hele goeie internationale sfeer en zat vol met prettig gestoorde backpackers. Van totaal geflipte Japanners tot max chilled out Zweden tot een Boliviaans-Taiwanese (?) kleuterleraar. We hebben een paar keer gefixt dat iemand traditioneel eten van zijn thuisland kookt voor het hostel want met een grote groep eten is altijd goedkoper. Zo heb ik een paar keer Japans gegeten, Chinees, Koreaans, Boliviaans, Chileens, Duits en zelf had ik samen met Janine een enorreme pan stamppot met gehaktballen gebrouwen :D Verder was er drie keer per week sauna, afgewisseld met het (ijskoude) zwembad. IJskoud, je hoort het goed want snachts was het gewoon focking koud buiten! Verder in Berri veel films gekeken en munchkin gespeeld. Voor een sfeerimpressie klik alhier en klik alhier! Wyggo, de eigenaar van het hostel nodigde het hele hostel uit op z'n woonboot op de murray river voor een dagje chillen. Natuurlijk was Robbert er bij en ik heb de dag gevuld met hardcore relaxen, kanoen, in de sauna zitten, zwemmen, bier drinken, vissen, ouwehoeren en kneeboarden! Kneeboarden is een soort waterskien maar dan zit je op je knieen op het board. Ik stond natuurlijk te springen om het uit te proberen en was het eerste slachtoffer. Na een paar keer water happen had ik het truukje door en vlamde snoeihard achter de speedboat aan. Na een beetje heen en weer bewegen, jumpen en dikke moves proberen ging ik voor de 360 maar dat was een beetje teveel voor mn eerste run. Ik geloof dat ik ongeveer de helft van de Murray river achter de kiezen heb :p Desalwelteplus erg vermakelijk.
Het werk begon met druiven plukken en je werd betaald per box geplukte druiven. Dit betaalde echt slecht en was maar drie dagen per week dus al het geld ging direct weer op aan accomodatie grrrrrr. En dan natuurlijk nog voer, goon & fuel! Na twee weken druiven plukken had ik echter een nieuwe job! Samen met Tommy & Anton ging ik pompoenen plukken voor William. William heeft een enorme farm op een half uurtje rijden van het hostel. De hele farm is ongeveer 83 keer zo groot als onze kwekerij :p Hij kweekt sinaasappels, druiven, pompoenen, watermeloenen en heeft wat vee. Goed, de pompoenen waren 'maar' acht hectare en dat hebben we met vier man geplukt (plus drie op de trailer) Helaas wilde hij alleen mannen hebben voor het werk omdat het relatief zwaar is dus Claudia kon niet mee komen :( Ze heeft de rest van de tijd in Berri druiven en squash geplukt. Bij William werkte ik samen met lokale celebrity 'kermit the frog' die op een hele aparte manier aan zn naam kwam. Hij heeft in the early days naast zn gewone job 's nachts melk rondgebracht en slaap haalde die in het weekend wel in. Aan het eind van elke week ging hij vrijdags z'n biertje doen in the Overland Hotel en na een paar biertjes en een week zonder slaap stonden z'n ogen zo bol en scheef dat iedereen m Kermit the frog noemde en zo is het gebleven! Na 2,5 week hadden we 220.000 kilo pompoenen geplukt en William was zeer zeer tevreden met ons. Na de laatste dag waren we uitgenodigd voor een enorme barbie bij hem thuis en we hebben met de hele crew en de hele familie Ozzie style gebunkerd & gebierd :D
Na de pompoenen had ik het wel weer ff gezien met harvest work en er was ook niet veel werk en zeker geen goedbetaald werk beschikbaar in Berri. Tijd om verder te trekken! M'n digicam is in Berri helaas vertrokken naar de eeuwige binaire jachtvelden dus voor feauteaux ben ik vanaf nu afhankelijk van anderen. Gelukkig heeft Claudia nog een digicam voor de rest van de reis! Begin mei zijn we de outback in getrokken, maar daarover volgende keer meer.
Oogjes dicht & snaveltjes toe!
Maarrrrrrr nu het verhaal vanaf Melbourne. Ik had een dagje de tijd en heb de allerbeste manier gevonden om die in te vullen! In the Australian Centre for the Moving Image hadden ze een exhibition over: GAMES!! jawel :D Kijk hier de trailer over deze speciale exhibition. De focus lag vooral op de geschiedenis van games en ze hadden tientallen oude arcadekasten waar je onbeperkt op kon spelen! Verder heeel veel rariteiten uit de gamesindustrie en vrijwel alle consoles ooit gemaakt, waarvan de meeste beschikbaar waren om te gamen. Helaas mocht ik binnen geen foto's maken en toen ik dat toch probeerde had ik meteen security in mn nek. Ze zijn nogal 'fussy' over copyrights. Ik heb wel wat foto's van de buitenklant en Melbourne in t algemeen. Jullie kunnen je vast voorstellen dat ik de dag wel vol kon maken daar :]
Volgende stop: terug naar Adelaide! Adelaide, waar twee dames op me wachtten namelijk Claudia en natuurlijk Wendy! Ik ben weer teruggegaan naar hetzelfde hostel waar ik zat voor Nieuw-Zeeland want die zaten midden in het centrum, waren een van de goedkoopste en hadden onwijs veel gratis stuff. Gratis is altijd goed, je blijft natuurlijk een Nederlander :] Claudia had ondertussen al vrienden gemaakt met de hele kamer en we hadden het getroffen met onze kamergenoten. Drie gestoorde Ierse dames Sarah 1, 2 en 3, Alex een Engelsman en 肥正 (aka Rice) een Taiwanees. Ik heb ze een speedcursus Munchkin gegeven en dat werd enthausiast onthaald! Al met al heb ik een aardig potje gespeeld in de dormroom :] Ook heb ik samen met Alex & Claudia een introductiepotje WoW (jawel!) gespeeld in een internetcafe! Als je in Adelaide bent moet je bijna wel een bezoekje brengen aan de Barossa Valley. Deze vallei is wereldberoemd om de uitgestrekte wineries waar je gewoon binnen kan vallen om wijn te proeven. Als je maar geinteresseert meepraat en je 'ja-knikkermode' aan zet blijven ze steeds wijn bijschenken voor gratiz geld :p Claudia wilde een bezoekje brengen aan 'Hahndorf' een traditioneel Duits dorpje gesticht door Duitse pioniers. Het kwam een beetje gemaakt Duits over maar ik was al lang blij dat ze Duits speciaalbier hadden :] Kijk zelf wat je er van vind in de Adelaide feauteaux en kijk daar ook zeker even naar de foto's van the 'Northern Lights' expositie waar ze klassieke gebouwen geverfd hebben met licht.
In Adelaide hebben we twee weken lang werk gezocht maar konden niks vinden en hebben toen besloten om harvest work te gaan doen omdat er altijd wel werk is. Ondertussen was Wendy gerepareerd en na een goeie schrobbeurt zijn we vertrokken naar de Riverlands, een gebied langs de Murray river dat zonder de rivier een gortdroge woestijn zou zijn. Wendy liep weer als een trein en onderweg passeerden we de 'Whispering Wall' een enorme dam die na de bouw zo'n goeie akoestiek bleek te hebben dat je van de ene kant naar de andere kant kan praten. In de Riverland arriveerden we in Berri in een backpackershostel dat een tikkeltje anders is dan de rest. Alle kamers zijn AUD$ 20 per nacht of je nou een dormroom, een private room, een tent of een boomhut hebt! Dit hostel was een working hostel wat betekent dat ze voor werk zorgen zo lang als je in het hostel verblijft. Eerst was ik daar niet zo blij mee want dat betekende dus $140 per week aan accomodatie terwijl we met Wendy overal voor gratiz in een 100.000 sterrenhotel kunnen overnachten! Maar ik wilde toch werk dus moest wel in het hostel blijven. Ik moet zeggen dat het hostel anders was dan de rest! Er was een hele goeie internationale sfeer en zat vol met prettig gestoorde backpackers. Van totaal geflipte Japanners tot max chilled out Zweden tot een Boliviaans-Taiwanese (?) kleuterleraar. We hebben een paar keer gefixt dat iemand traditioneel eten van zijn thuisland kookt voor het hostel want met een grote groep eten is altijd goedkoper. Zo heb ik een paar keer Japans gegeten, Chinees, Koreaans, Boliviaans, Chileens, Duits en zelf had ik samen met Janine een enorreme pan stamppot met gehaktballen gebrouwen :D Verder was er drie keer per week sauna, afgewisseld met het (ijskoude) zwembad. IJskoud, je hoort het goed want snachts was het gewoon focking koud buiten! Verder in Berri veel films gekeken en munchkin gespeeld. Voor een sfeerimpressie klik alhier en klik alhier! Wyggo, de eigenaar van het hostel nodigde het hele hostel uit op z'n woonboot op de murray river voor een dagje chillen. Natuurlijk was Robbert er bij en ik heb de dag gevuld met hardcore relaxen, kanoen, in de sauna zitten, zwemmen, bier drinken, vissen, ouwehoeren en kneeboarden! Kneeboarden is een soort waterskien maar dan zit je op je knieen op het board. Ik stond natuurlijk te springen om het uit te proberen en was het eerste slachtoffer. Na een paar keer water happen had ik het truukje door en vlamde snoeihard achter de speedboat aan. Na een beetje heen en weer bewegen, jumpen en dikke moves proberen ging ik voor de 360 maar dat was een beetje teveel voor mn eerste run. Ik geloof dat ik ongeveer de helft van de Murray river achter de kiezen heb :p Desalwelteplus erg vermakelijk.
Na een paar drinking games ziet het hostel er zo uit. Zoek de robbert!
Het werk begon met druiven plukken en je werd betaald per box geplukte druiven. Dit betaalde echt slecht en was maar drie dagen per week dus al het geld ging direct weer op aan accomodatie grrrrrr. En dan natuurlijk nog voer, goon & fuel! Na twee weken druiven plukken had ik echter een nieuwe job! Samen met Tommy & Anton ging ik pompoenen plukken voor William. William heeft een enorme farm op een half uurtje rijden van het hostel. De hele farm is ongeveer 83 keer zo groot als onze kwekerij :p Hij kweekt sinaasappels, druiven, pompoenen, watermeloenen en heeft wat vee. Goed, de pompoenen waren 'maar' acht hectare en dat hebben we met vier man geplukt (plus drie op de trailer) Helaas wilde hij alleen mannen hebben voor het werk omdat het relatief zwaar is dus Claudia kon niet mee komen :( Ze heeft de rest van de tijd in Berri druiven en squash geplukt. Bij William werkte ik samen met lokale celebrity 'kermit the frog' die op een hele aparte manier aan zn naam kwam. Hij heeft in the early days naast zn gewone job 's nachts melk rondgebracht en slaap haalde die in het weekend wel in. Aan het eind van elke week ging hij vrijdags z'n biertje doen in the Overland Hotel en na een paar biertjes en een week zonder slaap stonden z'n ogen zo bol en scheef dat iedereen m Kermit the frog noemde en zo is het gebleven! Na 2,5 week hadden we 220.000 kilo pompoenen geplukt en William was zeer zeer tevreden met ons. Na de laatste dag waren we uitgenodigd voor een enorme barbie bij hem thuis en we hebben met de hele crew en de hele familie Ozzie style gebunkerd & gebierd :D
Watermeloen in overvloed:
Zolang je onder de limiet blijft mag je best een biertje pakken tijdens het rijden:
Na de pompoenen had ik het wel weer ff gezien met harvest work en er was ook niet veel werk en zeker geen goedbetaald werk beschikbaar in Berri. Tijd om verder te trekken! M'n digicam is in Berri helaas vertrokken naar de eeuwige binaire jachtvelden dus voor feauteaux ben ik vanaf nu afhankelijk van anderen. Gelukkig heeft Claudia nog een digicam voor de rest van de reis! Begin mei zijn we de outback in getrokken, maar daarover volgende keer meer.
Oogjes dicht & snaveltjes toe!
zondag 16 maart 2008
Nieuw Zeeland in the pocket!
Pfieuw! Voor iedereen die nog een keer naar Nieuw Zeeland gaat; neem gewoon drie weken om het zuidereiland te zien! Ik heb het nu in twee weken gedaan maar dat was wel een beetje haasten. Maar ga er zeker heen! De natuur is er fantastisch en de locals zijn nog vriendelijker als in Oz. Maar ik zal bij het begin beginnnen...
Na een stopover van een dagje in Melbourne vlogen we aan op Christchurch. Dit is de grootste stad op het zuidereiland en er stond een huurauto op ons te wachten. Het verhuurbedrijf heette 'Jucy' en de huurauto was al gauw omgedoopt tot 'Jucy Lucy'. Na een kort nachtje in een hostel pikten we onze bolide op. We hadden de allergoedkoopste genomen en hadden geen idee hoe groot de auto zou zijn. We hebben het zuidereiland verkent in een Daihatsu Sirion 1.3 en pasten er net aan in met alle backpacks!
Hierboven een kiekje bij Kaikoura, DE walvisspotplek in New Zealand. We hadden niet het geluk dat we ze van de wal konden spotten, maar hebben wel een roedel zeehonden gezien. De avond hebben we doorgebracht in een hostel in Picton waar je je meteen thuis voelt en we konden koken met uitzicht op de Queen Charlotte Fjord. Omdat het in NZ al aardig op weg was naar de herfst en het een stuk koeler was dan Oz besloten we om hutspot met gehaktballen te brouwen! :D Bekijk het allemaal hier.
Vanaf Picton zijn we naar Marahau gereden. Dit plaatsje ligt op de rand van het Abel Tasman National Park. Dit park is vernoemd naar de Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Janszoon Tasman uit Lutjegast :D Een van zijn carthografen heeft de eilandengroep de naam Nieuw Zeeland gegeven, naar onze eigenste provincie. Door het hele land hier kom je de naam Tasman tegen in rivieren, meren, gletsjers en nog veel, veel meer.
Langs de kustlijn van het Nationaal Park is een supermooie hikeroute die in totaal in drie tot vijf dagen gelopen kan worden. Wij hadden daar geen tijd voor dus besloten we 1/3 van de tocht heen en terug in een dag te doen. Dat is dus eigenlijk twee dagen lopen in een dag :p Ook besloten we om op de heenweg een moeilijkere route door het binnenland te doen om te vermijden dat we hetzelfde stuk twee keer lopen. Dit was duidelijk het zwaarste stuk en het werd al gauw erg warm. We haden gelukkig ruim voldoende water bij ons en na zo'n 4,5 uur lopen hadden we het punt bereikt waarop we terug moesten. Op de heenweg hadden we de high tide route gelopen en terug wilden we de low tide route pakken die ons naar de kustroute brengt. We moesten alleen nog ff wachten op het tij. Lunchtijd dus! Na een berg bammetjes met pasta was het nog steeds geen laag tij dus besloten we een doorwading te doen!
Robbertje was weer eens te enthausiast en ik eindigde dan ook met natte broekspijpen! De rest van de track heb ik in mn boxershort gelopen... :p De coastal track is zeker het mooiste gedeelte en je loopt letterlijk door een ansichtkaart heen! Bekijk de kiekjes maar eens!
Na een avond als een blok geslapen te hebben zijn we de Buller River gevolgd naar Westport aan zee, de eerste 'grote' plaats aan de westkust. Vanaf Westport helemaal naar het zuiden is een van de mooiste stukken van NZ. Er zijn stukken waar het zeven meter per jaar regent en alles is dan ook dichtbegroeid met gematigd regenwoud. Bij Punakaiki (Pannenkoek) hebben we een paar mooie rotsformaties gezien en verder naar het zuiden de Fox en Frans Jozef gletsjers bekeken. Deze gletsjers vond ik wel het vetst, want af en toe valt er gewoon een brok ijs of steen naar beneden en van onder de gletsjer, van onder een enorme overhang, komt een rivier tevoorschijn. Het is een beetje link om op de gletsjer zelf te klimmen omdat er zonder waarschuwing een brok ijs ter grootte van een schoolbus naar beneden kan komen en de gletsjer vol spleten en breuken zit. Het is een van de snelste gletsjers ter wereld met 5 meter per jaar. Op de feauteaux komt niet helemaal over hoe enorm groot het gletsjerdal is maar ik voelde me erg klein en dat is zeldzaam!
We eindigden de dag in het meest zuidelijke plaatsje op de westkust genaamd Haast en je kan ook maar beter haast maken om er weer weg te komen! Er valt echt geen reet te beleven daar. De volgende dag zijn we vertrokken richting Queenstown en onderweg een stop gedaan in Puzzling world in Wanaka. Dat is echt een aanrader! Het is een soort museum vol puzzels en het beste is wel de illusiekamers! Heb je ooit gemerkt dat Boeters stiekem twee keer zo groot is als mij? Check deze foto! 
Dit is een geometrische illusie die ze ook in LOTR gebruikt hebben om de hobbits klein te laten lijken. Meer kiekjes alhier. En heb je ooit een bal heuvelop zien rollen? Kijk die video:Na een hoop lol in Puzzleworld zijn we verder gereden naar Queenstown, wereldstad van de extreme sports en bizarre activiteiten! Ik wilde een bungyjump oid gaan doen maar de keuzes zijn eindeloos!! Rafting in alle vormen, Caving, Skydiving, vele bungyjumps, heli snowboarding, scenic flights met gletsjerlandingen, parasailing bungyjumps, je kan het zo gek niet bedenken of het is mogelijk. Uiteindelijk heb ik gekozen voor de Shotover Canyon Swing, gerund door een stelletje halleve zolen en een van de meest wauwse dingen die je kunt doen. Een totale valhoogte van 109 meter en een vrije val van 60 meter die je een snelheid geeft van 150 km/h waarna je met die snelheid doorschiet in een soort schommelbeweging. Ik verzin het niet! Nou dat klonk allemaal wel scary voor m'n eerst jump ooit. Na het boeken hebben we de rest van de dag LOTR filmlocaties bezocht maar het was al weer ff terug dat ik die films gezien heb! Weinig dingen herkend..
De volgende morgen verzamelden Buur en ik bij het shotover centrum. Na een veels te korte instructie met veels te veel grappen werd mn vertrouwen er niet beter op. Zijn die gasten ooit serieus?? Vertrouw ik daar mn leven aan toe?? Want als er iets fout gaat eindig je 109 meter lager 'pannenkoek style' op de rotsen. Na een busritje van een kartier kwamen we bij de jumpsite aan en dit bord gaf wel weer aan hoe serieus ze waren:
Ietsje verder wandelen leverde dit uitzicht op, het jumpplatform dat uit de rotswand stak en boven een gapend ravijn eindigd. Leuk..
Tja, sta ik dan.. Ik wordt ingegespt in een soort aangepaste klimgordel en dan mag ik naar de rand. En m'n jumpmaster had de perfecte timing om te vertellen dattie wel eens een paar safety checks vergeet.. Ik heb ZOOO vaak op rotswanden gestaan, boven op bergen en ravijnen, en vooral de laatste 6 maanden. Maar je houdt altijd afstand. Je zorgt er altijd voor dat je nog een stap kan doen om een windvlaag of een misstap op te vangen. Daar denk je niet over, dat doe je instinctief. Wat voor bizarre acties je ook doet, er is altijd een klein 'zelfbehoud' stemmetje in je hoofd. En dan sta ik daar op die rand. De kabel voel je bijna niet vanwege je klimgordel en je kan nog gewoon teruglopen. Maar dat doe je niet. Je doet alle moeite om je instinct de kop in te drukken en verder naar de rand te gaan. En ondertussen natuurlijk je gezicht niet verliezen en lachen. En dan geeft de instructeur een duwtje en trekt me weer terug over de rand! Grrrr thnx voor dat, kon ik precies gebruiken >:(
Ik bereidde mezelf zo veel mogelijk voor en toen moest ik wel.. Alle zelfbehoud negeren en over de rand stappen! Het gevoel dat je zelfmoord pleegt is zo sterk, niet te negeren! En dan val ik, 60 meter omlaag zonder te worden afgeremd! Met 150 km/h slinger ik door dat ravijn heen tot op het dooie punt. Dan kan je pas weer denken; ik leef nog! Daarna slinger ik nog een paar keer heen en weer en op dat punt werd het leuk! Max adrenalinerush. Ik had m'n digicam aan mn hand geductaped dus je kunt dit alles ook zelf meemaken:
Na mijn jump was het tijd voor Buur. Met trillende handen heb ik wat feauteaux geschoten. Buur ging voor de 'Pin Drop' een soort paalsprong opzij waarbij je naar beneden kijkt en de minste luchtweerstand hebt.
Zo ging die er heen:
En zo kwam die terug!
Bekijk de rest van de foto's in deze gallery. Nadat de hele groep gesprongen had was er de mogelijkheid om een tweede jump te maken voor 1/3 van de prijs! Nou ja, na een normale spring gedaan te hebben ging ik voor de meest gestoorde die ik kon vinden: 'Gimp boy goes to Hollywood' Bij deze jumpstyle wordt je met je rug naar beneden ondersteboven gestrekt opgehangen en dan laten ze je head first vallen. En wat doet die instructeur? Hij telt af 5, 4 en trekt de pin eruit! Wtf, asshole! Nou ja m'n maag was gelukkig boven gebleven dus die miste ik alvast niet maar filmen werd lastig :p Check hier het resultaat:Na dit alles had ik honger want ik had sochtends het ontbijt maar even laten liggen :p Een dikke burger bij Fergburger gegeten en in de auto gesprongen. Op weg naar Te Anau in het fjordenland! Er is een hele mooie fjord genaamd 'Milford Sound' en de route ernaar toe scheen ook prachtig te zijn. Goed, dikke cruise geboekt en vlammen maar! We hadden een vroege ochtendcruise en op de terugweg hebben we de bezienswaardigheden op de route bekeken. Helaas was mn accu leeg dus ik heb niet zoveel feauteaux. De cruise was ijskoud, maar prachtig. Sommige bergen steken 1,7 km boven zeeniveau uit en je vaart daar uitgebreid tussendoor. Op de terugweg zijn we nog naar een gletsjer gelopen die op het eerste gezicht dichterbij leek :p
De rest van de dag hebben we gereden tot we bij de oostkust waren. Daar hebben we geslapen in Dunedin en de volgende dag de Otago Peninsula bekeken. We hoopten daar een paar pinguins te spotten maar we stuittten op een grote groep zeeleeuwen. Die waren totaal niet schuw en dat leverde een paar leuke close-ups op. M'n favoriet was wel dit jonge zeeleeuwtje die nieuwsgierig kwam kijken:
Voor de pinguins zijn we naar het stadje Oamaru gereden en in het beste hostel in NZ verbleven; Swaggers backpackers. Je slaapt gewoon bij Agra, de eigenaresse in huis in een van de drie slaapkamers op een superdikke matras. We kregen ijs, ze legt warmwaterkruiken in je bed en heeft zelfs onze was gedroogd! En met haar tips hebben we twee soorten pinguins gezien. Een soort is zeer zeldzaam (nog ong. 4000 dieren wereldwijd) en om de andere soort te zien moet je normaal betalen. Maar Agra gaf ons de tip dat ze tolereren dat je na sluitingstijd binnensneakt dus daar hebben we graag gebruik van gemaakt. ;) Feauteaux maken was wel lastig in het donker. Kijk maar of je er een ziet!De laatste dag zijn we teruggereden naar Christchurch. Buur & Boeters hadden hun vlucht naar Sydney zondagochtend vroeg en zijn zaterdagavond al naar het vliegveld gegaan. Ik heb dus gisteravond na zes maanden samen reizen afscheid genomen!! Boehoeee ;( Wel een heel raar idee, we hebben 6 maanden op elkaars lip gezeten en nu zie ik ze voorlopig niet meer! Hou hun blog nog een weekje in de gaten tot ze terug in Nederland zijn en stoere verhalen kunnen vertellen! Ik blijf nog wat langer hangen in Oz :)Ik heb mn vlucht morgenochtend vroeg en ga vanavond op het vliegveld doorbrengen. Daarna een dagje in Melbourne en door naar Adelaide! Daar ga ik Claudia zien en gaan we met Wendy op reis de outback in!
Zo, jullie weten weer wat ik weet dus ik hou het voor gezien! Tot de volgende post!
Abonneren op:
Posts (Atom)
