De Rooie Steen

Oftewel Ayers Rock oftewel Uluru! Geen Australiereis is compleet zonder een bezoekje aan 'That Rock'. Even verderop ligt nog een interessante rotsformatie genaamd de Olga's (aka Katja Tjuta) En we hadden gepland dat we die twee locaties mooi samen in een dag kunnen doen. Na onze vroege vogel afgeschud te hebben (zie vorige post) hebben we Wendy opgetopt met schandalig dure opal fuel. Opal fuel is een niet-snuifbare versie van benzine, vanwege de aboriginals. Op weg naar de Olga's kregen we al een glimps te zien van Ayers rock en het zag er indrukekkend uit, maar kleiner als ik verwachtte. De Olga's zijn een soort kleine Ayers rockjes die gewoon met zn allen bij elkaar zijn gaan zitten. Hier heb je er een:

We hadden dus een vette hike tussen die dingen door en zelfs in de morgen werd het al flink warm. Met een graad of 40 voel je die heulingen wel :p Goed, vette hike dus en op naar Ayers Rock. Als dichter en dichterbij komt blijft dat ding maar groeien en groeien. Als je er dan eindelijk naast staat zie je pas wat een enorme klont het is! Hier istie van een afstandje en hier als je er naast staat!

Voor de rots zit nog een enorm aboriginal visitor centre waar we ook wel een uurtje zoet zijn geweest. In dat visitor centre werd ons globaal 45.921 keer gevraagd om niet op de rots te klimmen omdat dat ongeluk brengt, het niet heilig is, iedereen dan dood gaat en de wereld vergaat enzo. We wilden natuurlijk geen aboriginaltranen dus hebben we de hike om de rock heen gedaan. Een tocht van zo'n 10 km. Geen probleem maar op het heetst van de dag wel een uitdaging. Onderweg kwamen we een familie Bell tegen die in Coober Pedy bij ons op de camping heeft gestaan en waar we eerder al uitgebreide gesprekken mee hebben gehad over koetjes & kalfjes etc. :p Goed, onwijs gezellige mensen dus en ik kon m'n EHBO skillz in de strijd gooien want hun dochtertje was aan het stofhappen geweest met de mountainbike. Een dikke pleister later stuiterde ze weer vrolijk verder :] Aan het eind van de trip toch stiekem nog een stukje die rots op gestierd en het was bijna tijd voor het bekendste natuurspektakel in Oz: De zonsondergang op Uluru! Samen met de familie Bell hadden we een mooi plekje veroverd. We hadden geluk met het weer en konden het schouwspel volledig meemaken. De rode zandsteen verkleurt van bruinig naar oranje naar vuurrood naar paarsig. Het hele schouwspel kun je zien in de gallery maar is natuurlijk nooit zo mooi als 'het echie'. 's Nachts heeeel langzaaaam teruggereden naar de camping vanwege de skippies, snel gekookt en snel naar dromenland.

Next stop: King's Canyon! Dit is een scheur in een plateauberg die helemaal wegge-erodingest is tot een kloof met daarin een rivier met een verborgen vallei. De pioniers noemden deze vallei 'Garden of Eden' omdat het omringt is door woestijn. Hier kijk je recht de vallei in:

Een lange bushwalk leidde ons over de rand van het ravijn en je kon dus fijn naar beneden kijken langs de verticale kliffen terwijl je jumpstylend van rots naar rots springt. En als ik zeg verticaal bedoel ik dat ook:
De rim walk van King's Canyon is zeker een van de beste walks in Australie. Geen geplaveide paden, geen hekjes, prachtig uitzicht en op een gegeven moment daal je af in the garden of Eden. Ondanks de droogte van de woestijn eromheen vind je hier een permanente waterpoel en al het leven dat daar gebruik van maakt. Aan het einde van de dag twijfelden we of we vanaf King's Canyon noordwaarts zouden rijden over de 4x4 route die aansluit op de western macdonell ranges die we toch al wilden zien. Na een praatje met een 4x4 touroperator bij het resort werd al gauw duidelijk dat die weg al heel lang niet onderhouden was en vol zat met kuilen en 'aggregation'. Later in Alice springs was ik maar wat blij dat we die weg niet genomen hadden. In de recente road reports stonden pagina's vol verhalen van mensen die panne hadden op die route. Goed, terug dus naar de Stuart highway en op naar Alice Springs!

Wordt uiteraard vervolgd...

;)