Na de bushwalk zijn we naar de laatste 'grote' stad aan de kust gereden, Port Agusta. Daar vooral inkopen gedaan en de Stuart Highway opgereden. Vanaf Port Augusta is het de eerste afslag links naar Ayer's Rock. De eerste afslag dus, 1267 km verder!!! Het is serieus zo ver zonder enige (geasfalteerde) afslag. Het terrein werd kaler en kaler en ging van bushland naar shrubland en al gauw naar het marslandschap dat je hieronder ziet:
We hebben geslapen bij een meer een eindje boven de militaire basis Woomera, langs de Stuart highway. Er was gewoon helemaal, helemaal niks. Op die parkeerplaats heb ik de helderste sterrenhemel ooit gezien, zonder lichtvervuiling en 0% luchtvochtigheid. In de morgen zijn we het 'meer' eens ff van dichtbij zijn bekijken en het bleek een opgedroogd zoutmeer te zijn waar je gewoon op kunt lopen. Verrasend genoeg zit er onder de zoutkorst een vochtige modderlaag. Als een soort ijslaag ligt het zout er bovenop en aan de 4x4 sporen te zien waren er al een paar auto's 'door het zout gezakt'. De zoutvlakte is enorm en rijkt tot aan de horizon. Meer peppie digitale beelden op m'n picasaweb.
Volgende stop: Coober Pedy! Veel droger als dit stadje wordt het niet, de laatste regenbui was 12 maanden geleden!! Het is een stoffige opaalmijnstad die z'n topjaren al 30 jaar achter de rug heeft. Het is nog steeds een van de grootste opaalproducenten ter wereld en er zijn nog genoeg mensen op zoek naar hun 'grote vondst'. Tegenwoordig woont meer dan de helft van de mensen ondergronds in oude mijnen of in de rots uitgegraven huizen om de schroeiende hitte in de zomer te ontsnappen. Ik wilde zeker weten in Coober Pedy slapen want ik heb eerder van Buur & Boeters al gehoord dat je daar ondergronds kan kamperen! Dat moest de scout in me toch wel even proberen. We hadden een overnachting geboekt bij een echtpaar dat hun geluk in de mijnbouw geprobeerd had en er niet slechter op zijn geworden. Met het geld hebben ze geinvesteerd in het uitgraven van een heuse ondergrondse kampeerplaats en dat is nu hun main business. We kregen ook een uitgebreide tour in hun eigen opaalmijn en ik weet nu ook hoe ik opaal moet vinden! Hmm, misschien zou ik mn geluk ook moeten probreren...
De eerste truck die in Coober Pedy aankwam is door een kunstenaar verbouwd tot de eerste boom in Coober Pedy! Ondertussen, met veeeel moeite van de bevolking hebben ze hier en daar een boom kunnen laten groeien.
Het water is zo duur in Coober Pedy dat we de jerrycan niet op de camping mogen vullen. Het lijkt me meer een regel voor de campers met 700 liter douchewatertanks ipv de maximaal 60 liter die wij mee kunnen nemen. Maar goed, je moet dus naar een waterstation (in de zin van benzinestation) om water bij de pomp te kopen! In de laatste foto van deze gallery kun je zien hoe dat werkt. Na het max optoppen van water zijn we verder gereden op de Stuart Highway, nog steeds op weg naar de eerste links!Hoe verder we the Red Centre in reden, hoe hoger de brandstofprijzen werden en op de top hebben we $2,- per liter betaald in plaats van de $1,30 rond de grote steden. Ik heb nog nooit gehad dat een afslag zo'n mijlpaal was om te bereiken maar na dik 1200km gingen we eindelijk de stuart highway af richting Uluru! Onderweg hebben we al duizenden 'pas op voor kangoeroes' borden gepasseerd en die zijn dus niet overdreven. We hebben er al veel langs de weg zien jumpstylen. Het is echt bizar hoeveel van die beesten je ziet onderweg en ze zijn aardig suicidal. De Stuart highway hoeft niet vaak geasfalteerd te worden als je begrijpt wat ik bedoel :p En het zat er aan te komen: ook Wendy is aangevallen door een kamikazekangoeroe!! Een grote volwassen kangoeroe was aan het grazen en ik rem altijd al af als ik ze zie. Op het moment dat skippy me door kreeg nam die een paar grote sprongen naar de weg toe! Ik ging (bijna) vol in de ankers, maar koos wel gewoon rechtdoor te rijden om de controle niet te verliezen. De kangoere had halverwege het briljante idee gekregen om voor me uit te gaan springen in plaats van de weg over te steken dus ik on er niet meer omheen: Bam! Vol op de bullbar. Nou snap ik waarom vrijwel elke auto hier een bullbar heeft! En ik ben nog nooit zo blij geweest met Wendy's voorgevel. Het laatste verhaal duurde ongeveer 0,03 seconde en ik heb Wendy meteen langs de weg gezet. Na inspectie bleek Skippy instant einde verhaal. Ik had altijd grote verhalen over m'n roadkill klaarmaken en opeten maar op dat moment was het wel onwijs zielig. Maar goed, het is hier in Oz een dagelijks gebeuren en je kan er gewoon niks aan doen. Wendy bleek een stevige meid en had er helemaal niks aan overgehouden dus vervolgden we lichtelijk geshockeerd onze weg naar de gratiz camping. Aldaar bleek een van de locals totaal niet verlegen en vergezelde ons de volgende morgen bij het ontbijt:
Vanaf deze camping was het maar 80 km naar 'that one rock' dus dat was goed te doen. Dat hele verhaal krijgen jullie in de volgende post!
1 opmerking:
Hey buur het is pas 4 juni hoor ^^
Een reactie posten